Πρωϊνό ξύπνημα, πρωϊνό γεύμα, μάζεμα τα πράγματα και αναχώρηση από το Puerto Nariño. Ώρα για να μπούμε ακόμα πιο βαθειά στη ζούγκλα και να επισκευθούμε μία τοπική κοινότητα της φυλής Tikuna, στη μαγική λίμνη Tarapoto!!!
Ξεκινήσαμε λοιπόν οι 4 μας με την ξύλινη βάρκα, παραλαμβάνοντας στη συνέχεια και 4 παιδιά των Tikunas που μόλις είχαν φύγει από το σχολείο νωρίτερα, λόγω κάποιας γιορτής. Οι Tikunas είναι αυτόχθονη φυλή του Αμαζονίου οι οποίοι ζουν σε κοινότητες στην περιοχή της Αμαζονίας κυρίως της Βραζιλίας, του Περού και της Κολομβίας. Στη λίμνη Ταραπότο η κοινότητα αποτελείται από 56 περίπου άτομα, κυρίως ψαράδες, οι οποίοι ζουν με τις οικογένειές τους σε ξύλινα σπίτια κοντά στις όχθες της λίμνης.
Οι συνθήκες διαβίωσής τους δεν είναι τόσο εξελιγμένες όσο των κατοίκων του Puerto Nariño, αφού τρεχούμενο νερό και αποχετευτικό σύστημα δεν υπάρχει, ενώ ρεύμα έχουν μόνο για λίγες ώρες της μέρας (κυρίως βράδυ). Αν και τα τελευταία χρόνια ντύνονται με κανονικά ρούχα και όχι με παραδοσιακές στολές, τα ρούχα τους τα πλένουν στις όχθες της λίμνης, όπου εκεί κάνουν και μπάνιο, ενώ νερό έχουν μόνο σε δεξαμενές.
Η συγκεκριμένη κοινότητα είναι μία από αυτές που φιλοξενούν τουρίστες, οπότε έχουν κατασκευάσει έναν μικρό ξενώνα με 3 δίκλινα δωμάτια, και ένα μεγαλύτερο με κουκέτες, και εξωτερική κοινή τουαλέτα ακριβώς μπροστά στη λίμνη. Εκεί θα διανυκτερεύαμε κι εμείς, μαζί με 2 ακόμα άτομα. Τουρίστες δηλαδή στην περιοχή μόνο 4!! Αφήσαμε λοιπόν τα πράγματά μας και αναχωρήσαμε με τον οδηγό της φυλής για την εξερεύνηση της ζούγκλας.
Μετά από περίπου 2 ώρες περπάτημα, και αφού περάσαμε πάνω από μικρά ποταμάκια κρεμασμένοι από κληματσίδες, και μάθαμε τρόπους επικοινωνίας μέσα στη ζούγκλα, επιστρέψαμε για το μεσημεριανό μας γεύμα στο εστιατόριο της κοινότητας και παιχνίδια με τα παιδιά των Tikunas. Όχι για πολύ όμως, καθώς έπρεπε να φροντίσουμε για το βράδινό μας γεύμα!
Ξεκινήσαμε λοιπόν για ψάρεμα «πιράνχας» ή ό,τι άλλο καταφέρουμε να πιάσουμε!! Στη λίμνη Tarapoto ζουν πολλά είδη ψαριών, αλλά σε συγκεκριμένα σημεία κοντά σε μαγκρόβια δέντρα ζουν τα επικίνδυνα πιράνιας (pirañas)! Ήταν η πρώτη φορά που ψάρεψα στη ζωή μου και ομολογώ ότι δεν ενθουσιάστηκα ιδιαιτέρως. Δεν έπιασα τίποτα και προτίμησα τη φωτογράφιση. Επιστρέψαμε στο χωριό μετά από καμιά ώρα για να παραδώσουμε την ψαριά μας στο εστιατόριο, και φύγαμε ξανά βόλτα με τη βάρκα, για παρατήρηση ροζ και γκρι δελφινιών και κολύμπι στη λίμνη! Μέχρι τη δύση του ήλιου, απολαύσαμε το μπάνιο μας μέσα σε ένα ονειρεμένο σκηνικό στη ζεστή λίμνη, με τα δελφίνια να κολυμπάνε τριγύρω μας!! Καθώς με το σκοτάδι όμως η λίμνη γίνεται επικίνδυνη για κολύμπι, επιστρέψαμε στο χωριό για να απολαύσουμε το δείπνο μας και να ετοιμαστούμε για το τελευταίο κομμάτι της σημερινής μας περιπέτειας.
Εξερευνώντας τη ζούγκλα γύρω από τη λίμνη
Κολύμπι με γκρι και ροζ δελφίνια του Αμαζονίου (επόμενη μεγάλη φωτογραφία)
Αμέτρητοι βραδύποδες που κρέμονταν στα δέντρα πάνω από τα κεφάλια μας κάνοντας βαρκάδα στη λίμνη
Για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους οι τοπικές φυλές μέσα στη ζούγκλα, χτυπούσαν με ένα κούτσουρο τον κορμό αυτού του μεγάλου δέντρου
Ψάχνοντας ανακόντα και αλιγάτορες κάϊμαν σε βραδινό σαφάρι με βάρκα, στη λίμνη Tarapoto
Ένα μικρό κάϊμαν που βρέθηκε μόνο του στη λίμνη
Βραδινή βαρκάδα λοιπόν στη λίμνη Tarapoto, ψάχνοντας κροκόδειλους caiman και φίδια ανακόντα.
Με οδηγό τον ντόπιο από τη φυλή των Tikunas, ξεκινήσαμε μέσα στα μαύρα σκοτάδια πλέοντας στους παραπόταμους της λίμνης και χαζεύοντας ένα τεράστιο milky way πάνω από το κεφάλι μας! Ήταν το πιο εντυπωσιακό που έχω δει μέχρι στιγμής στη ζωή μου! Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, και ο γαλαξίας έμοιαζε τόσο κοντά, λες και θα τον ακουμπούσαμε με το χέρι μας!
Από το βάθος της ζούγκλας φαινόταν να πλησιάζει καταιγίδα, κι ο οδηγός μας ενημέρωσε πως εάν μας έφτανε, θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω άμεσα, καθώς τα ανακόντα με τη βροχή βγαίνουν στην επιφάνεια της λίμνης για να τραφούν. Θέλαμε να συναντήσουμε ανακόντα, αλλά σίγουρα όχι με αυτές τις συνθήκες. Σε αντίθεση με τους αλιγάτορες caiman, που βρίσκονταν παντού τριγύρω. Καταφέραμε κ βρήκαμε κάποια στιγμή ένα μικρό μόνο του, και αφού το έπιασε ο οδηγός μας για να το δούμε κ από κοντά, το αφήσαμε πάλι ελεύθερο μέσα στη λίμνη.
Η διαδρομή ήταν εκπληκτική!
Η βάρκα μας περνούσε ανάμεσα από τα βυθισμένα δέντρα, από όπου κρέμονταν φίδια, ακούγονταν μόνοι οι ήχοι της ζούγκλας, βατράχια, πουλιά και έντομα, ενώ σε ένα σημείο, ο μόνος φωτισμός μας ήταν οι άπειρες πυγολαμπίδες!!!
Μοναδικές στιγμές που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου!
Μετά από περίπου 2,30 ώρες, επιστρέψαμε για ύπνο στο ξύλινο σπιτάκι μας στην κοινότητα, παρέα με τεράστιες μαύρες πεταλούδες, ταραντούλες και λοιπά έντομα της νύχτας. Το επόμενο πρωϊ μας ξύπνησαν από τα χαράματα τα κοκόρια και δυο σκυλιά που μάλωναν, αλλά η πρώτη εικόνα της ήρεμης λίμνης με τους φοίνικες και οι χαμογελαστοί Tikunas μας αποζημίωσε και μας χάρισε το καλύτερο πρωϊνό ξύπνημα στη ζούγκλα εκείνες τις μέρες!
Έφτασε η ώρα λοιπόν να αποχαιρετήσουμε τους συμπαθητικούς και φιλόξενους ιθαγενείς της λίμνης Tarapoto, να επιστρέψουμε στο Puerto Nariño για το πρωϊνό μας γεύμα και κατόπιν να αναχωρήσουμε για μία ακόμα επίσκεψη σε γειτονική κοινότητα.
Μία γυναίκα Τικούνα πλένει ρούχα μέσα στη λίμνη
Στην απέναντι πλευρά του Αμαζονίου, βρίσκεται το Isla San Antonio de Cacao, ένα μικρό νησί, παλιό αεροδρόμιο ανεφοδιασμού του Escobar στα ΄80ς, στο οποίο αυτή τη στιγμή κατοικούν επίσης ιθαγενείς των φυλών Tikunas και Campas. Το επισκευθήκαμε μόνο για μισή ημέρα, για μια μικρή εξερεύνηση στην Περουβιανή ζούγκλα, και πήραμε και μια μικρή γεύση από την τοπική κοινότητα.
Η ζούγκλα στην οποία περπατήσαμε αρκετές ώρες, δεν είχε καμία σχέση με τη ζούγκλα στην πλευρά της Κολομβίας. Τα δέντρα ήταν πολύ πιο ψηλά, η βλάστηση πιο πυκνή, με περισσότερη υγρασία, αλλά με μικρότερη ποικιλία σε φυτά και φρούτα. Εδώ συναντήσαμε όμως το μεγαλύτερο δέντρο της Αμαζονίας, το Oje. Οι κάτοικοι ήταν επίσης πολύ ευγενικοί, μας υποδέχτηκαν προσφέροντάς μας τοπικά φρούτα και φρεσκοστυμμένο χυμό. Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε σκηνές από την καθημερινότητά τους, την προετοιμασία της fariña, βασικό συστατικό της κουζίνας της Αμαζονίας, και διάφορες άλλες εργασίες. Μεσημεριανό γεύμα δυστυχώς δεν μπορούσαν να μας προσφέρουν, καθώς την προηγούμενη ημέρα είχαν γεννητούρια στη φυλή, και δεν είχαν χρόνο για τις απαραίτητες ετοιμασίες. Έτσι λοιπόν επιστρέψαμε στο Puerto Nariño και μετά το γεύμα κάναμε απλά μια μικρή βόλτα γύρω από το χωριό.
Μετά το δείπνο όμως, ακολούθησε νυχτερινό περπάτημα στη ζούγκλα. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία, καθώς κατά τη διάρκεια της νύχτας δραστηριοποιούνται φίδια, ταραντούλες και άλλα είδη του τροπικού δάσους, οπότε θα έπρεπε να είμαστε και κατάλληλα προετοιμασμένοι: δυνατό αντικουνουπικό, μακρυμάνικες μπλούζες, μακρύ παντελόνι μέσα από τις γαλότσες, και οδηγίες από τον ντόπιο οδηγό μας, ακόμα και για τον τρόπο που θα έπρεπε να περπατάμε μέσα στις λάσπες, για να μην πατήσουμε δηλητηριώδη φίδια. Συναντήσαμε διάφορα έντομα, βατράχια, φίδια, τεράστιες πεταλούδες και εντυπωσιακές ταραντούλες, οι οποίες κρύβονταν σε τρύπες μέσα στο έδαφος.
Επιστροφή στο χωριό, ύπνο και ετοιμασίες για την τελευταία μας ημέρα στην Αμαζονία.
Περπατώντας προς την τοπική κοινότητα του νησιού San Antonio de Cacao, Περού
Εξερευνώντας την Περουβιανή ζούγκλα του νησιού
Επιστροφή στο Puerto Nariño για περιήγηση στο τροπικό δάσος με κανό
Απολαμβάνοντας το παγωτό μας από φρέσκα τροπικά φρούτα
Συνάντηση με τους ντόπιους του νησιού
Το μεγαλύτερο δέντρο της Αμαζονίας ονομάζεται “oje”
Εξερευνώντας την πλημμυρισμένη ζούγκλα του Puerto Nariño
Ψάχνοντας ταραντούλες κατά τη διάρκεια της νυχτερινής μας βόλτας στη ζούγκλα του Puerto Nariño
Η θέα προς το χωριό, τον Αμαζόνιο και τη ζούγκλα από το Mirador, το υψηλότερο παρατηρητήριο στο Puerto Nariño (πάνω και αριστερά)
Η 5η ημέρα ήταν και η πιο ξεκούραστη, αφού δεν χρειαζόταν να ξυπνήσουμε πολύ πρωϊ όπως τις προηγούμενες, και η κυρίως δραστηριότητα ήταν η παρατήρηση πουλιών και ζώων με τη βάρκα και βόλτα με kayak στα πλημμυρισμένα μαγκρόβια δάση του Αμαζονίου.
Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο χωριό και ανεβήκαμε στο ξύλινο παρατηρητήριο, για να απολαύσουμε την πανοραμική θέα σε όλη την περιοχή, από το χωριό, τις κοινότητες μέσα στη ζούγκλα μέχρι και τον Αμαζόνιο και το Περού απέναντι. Μία τελευταία βόλτα για να απολαύσουμε παγωτό από φρέσκα τροπικά φρούτα και να αποχαιρετίσουμε τους φιλικούς κατοίκους που μας έκαναν παρέα τις τελευταίες ημέρες, στο υπέροχο αυτό κομμάτι του ταξιδιού μας, στην Κολομβιανή Αμαζονία.
Αφού παραλάβαμε τα πράγματά μας από τον ξενώνα που μέναμε, κατεβήκαμε στο λιμάνι για το τελευταίο δρομολόγιο προς Leticia, από όπου και θα παίρναμε την πτήση της επιστροφής για Μπογκοτά. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Απέραντη χαρά για όλα αυτά που είχαμε δει και ζήσει αυτές τις 5 ημέρες, αλλά και ταυτόχρονα, απέραντη λύπη γιατί οι 5 ημέρες ήταν τελικά λίγες.