Κολομβία: πληροφορίες για το ταξίδι στον Αμαζόνιο (1)

Η επίσκεψή μου στην Αμαζονία ήταν εάν όχι το καλύτερο, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του ταξιδιού μου στην Κολομβία. Η περιοχή είναι ξεκομμένη από την υπόλοιπη χώρα, προς το παρόν τουλάχιστον, και ο μόνος τρόπος προσέγγισής της είναι αεροπορικώς από την πρωτεύουσα, ή ακτοπλοϊκώς από Περού και Βραζιλία. Το αποτέλεσμα: ελάχιστοι τουρίστες!!

Αν και η Αμαζονία καταλαμβάνει πάνω από το 1/3 της χώρας, είναι η πιο αραιοκατοικημένη περιοχή και η δυσκολότερα προσβάσιμη. Στο μεγαλύτερο μέρος της είναι απαγορευμένη, καθώς έχει καταληφθεί από εμπόρους ναρκωτικών και αντάρτες. Γι’ αυτό άλλωστε οι εκδρομές και οι περιηγήσεις δεν ξεφεύγουν πολύ μέσα στη ζούγκλα, αλλά περιορίζονται μόνο γύρω από τον Αμαζόνιο, όπου η περιοχή είναι 100% ασφαλής. Εγώ πέρασα 5 εκπληκτικές ημέρες στην Κολομβιανή Αμαζονία με τις αντίστοιχες δυσκολίες, αλλά και τις καλύτερες εντυπώσεις. Τα θετικά/αρνητικά του ταξιδιού αυτού θα τα αναφέρω στο τελευταίο μέρος του άρθρου.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:

Στο κομμάτι εκείνο της Αμαζονίας δεν είναι εύκολο να κινηθείς μόνος (όχι ακόμα τουλάχιστον). Δεν υπάρχουν πληροφορίες στο διαδίκτυο για μεμονωμένους ταξιδιώτες (εκτός εάν έχεις χρόνο και πας να ψάξεις επί τόπου), οπότε αναγκαστικά κλείνεις εκ των προτέρων εκδρομές/μετακινήσεις/διαμονή μέσω των τοπικών γραφείων. Εγώ χρησιμοποίησα το  “Αmazonas jungle tours” για ένα πακέτο 4 ημερών με βάση το χωριό Puerto Nariño στην καρδιά της ζούγκλας. Η τιμή του πακέτου ήταν πανάκριβη για Κολομβία, αν και συμπεριελάμβανε τα πάντα, από διαμονή, διατροφή, όλες τις μετακινήσεις και εκδρομές, προσωπικό ντόπιο οδηγό για όλες τις ημέρες και, εάν χρειαζόσουν μεταφραστή. Οι ντόπιοι δεν μιλούν αγγλικά καθόλου και, εάν δεν γνωρίζεις αρκετά καλά ισπανικά, σίγουρα χρειάζεσαι μετάφραση. Το ισπανικά μου είναι μέτρια, αλλά έκλεισα μεταφραστή ούτως ή άλλως, καθώς κάποιες λέξεις/ορολογίες της ζούγκλας δεν τις ήξερα καν, όπως και κάποιες φορές χρειάστηκα βοήθεια για αλλαγές στο πρόγραμμα και συμβουλές από τον οδηγό μας.

Επιλογές σε αεροπορικές εταιρείες από Μπογκοτά προς Αμαζονία δεν υπήρχαν, παρά μόνο οι Avianca και Latam, που ήταν ούτως ή άλλως και οι 2 ακριβές. Εμείς με την παρέα μου πήγαμε με Avianca και γυρίσαμε με Latam. Το μοναδικό αεροδρόμιο της Κολομβιανής Αμαζονίας βρίσκεται στη μικρή πόλη Leticia, στο νοτιότερο σημείο της χώρας. Μετά από μία καταπληκτική πτήση λοιπόν, περνώντας πάνω από την Μπογκοτά, τις Άνδεις και την Αμαζονία, και χαζεύοντας για ώρα την ατελείωτη ζούγκλα, προσγειωθήκαμε στη Leticia, η οποία είναι χτισμένη στις όχθες του Αμαζονίου ποταμού και στο τριεθνές σημείο Κολομβίας, Βραζιλίας και Περού. Επειδή η ακτοπλοϊκή συγκοινωνία μεταξύ των χωριών του Αμαζονίου δεν είναι ιδιαίτερα συχνή, λόγω της μεσημεριανής μας πτήσης θα χάναμε το τελευταίο δρομολόγιο για Puerto Nariño, οπότε αναγκαστικά θα έπρεπε να διανυκτερεύσουμε στη Leticia. Eγλω είχα ήδη κλείσει δωμάτιο σε τοπικό ξενώνα, αλλά από το αεροδρόμιο μας παρέλαβε ταξί του γραφείου, για να μας μεταφέρει στο χώρο του, ώστε να πληρώσουμε και να ενημερωθούμε για τις επόμενες ημέρες. Στη συνέχεια, αφήσαμε τα πράγματά μας στον ξενώνα και συνεχίσαμε μόνοι την περιήγηση της περιοχής.

Η Leticia είναι μιά μικρή πόλη-λιμάνι της Κολομβίας, η οποία όμως επεκτείνεται στην πλευρά της Βραζιλίας χωρίς σύνορα. Οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία να επισκευθούμε και την Tabatinga, επίσης λιμάνι-αφετηρία για το Manaus του Αμαζονίου της Βραζιλίας, με ένα τοπικό τουκ-τουκ για λίγες ώρες μέχρι τη δύση του ηλίου. Και αυτό, διότι αν και διπλανές πόλεις, η Tabatinga γίνεται επικίνδυνη για τους ξένους καθώς νυχτώνει, ενώ η Leticia είναι απολύτως ασφαλής 24/24ωρο! Όπως ανέφερα και πριν, σύνορα δεν υπάρχουν. Ένας μεγάλος δρόμος είναι το σύνορό τους, όπου από τη μια πλευρά το πεζοδρόμιο ανήκει στην Βραζιλία, και από την άλλη, στην Κολομβία. Οπότε μπαινοβγαίνεις στις χώρες χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο. Εάν θέλεις να ταξιδέψεις από την Tabatinga στην ενδοχώρα, θα πρέπει να επισκεφθείς το αντίστοιχο γραφείο διαβατηρίων για βίζα κλπ, αλλά εφόσον εμείς θα επιστρέφαμε πίσω στην Κολομβία, δε χρειαζόταν να κάνουμε κάποια περαιτέρω διαδικασία.

Έτσι λοιπόν, κάναμε μία βόλτα στην πόλη, επίσκεψη σε καταστήματα με σοκολάτες και άλλα τοπικά προϊόντα, φτάσαμε στο λιμάνι, και προχωρήσαμε πέρα από το αεροδρόμιο, μέχρι ένα σημείο που είχε υπέροχη θέα στον Αμαζόνιο και απέναντι στο Περού. Επιστρέφοντας προς την Κολομβιανή πλευρά, παρατηρούσαμε πόσο πραγματικά διαφορετικές είναι οι δύο αυτές πόλεις, αλλά και οι ντόπιοι. Παρόλο που και οι δύο είναι φτωχές, στην Tabatinga τα σπίτια φαίνονταν ακόμα περισσότερο, η πόλη ήταν πολύ βρώμικη, γεμάτη με άρρωστα αδέσποτα και οι κάτοικοι αγέλαστοι, με θολό, καθόλου φιλικό προς εμάς βλέμμα. Σε αντίθεση με την Κολομβιανή πλευρά που ήταν πεντακάθαρη και όλοι οι κάτοικοι, μονίμως χαμογελαστοί και ευγενικοί.

Στη Leticia, μας άφησε το τουκ τουκ στην κεντρική πλατεία και ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο της πόλης, στο καμπαναριό της κεντρικής εκκλησίας με πανοραμική θέα μέχρι το ποτάμι. Αφού περιηγηθήκαμε στην πόλη μέχρι αργά το βράδυ, επιστρέψαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση καθώς από την επόμενη ημέρα θα ξεκινούσε η περιπέτεια μας στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου!

Η δεύτερη ημέρα λοιπόν ξεκίνησε πολύ νωρίς το πρωΐ, με μεταφορά στο γραφείο του “Amazonas Jungle Tours” για να παραλάβουμε τις γαλότσες και τα poncho μας (το Μάρτιο που πήγαμε ήταν ακόμα περίοδος βροχών), καθώς και την φιάλη νερού για την πρώτη ημέρα (το νερό στην Αμαζονία εννοείται δεν πίνεται, και το γραφείο μας παρείχε φιάλες για ολόκληρη τη διαμονή μας). Στη συνέχεια, κατεβήκαμε στο λιμάνι από όπου και πήραμε το πρώτο δρομολόγιο για το Puerto Nariño. Μετά από περίπου δυόμιση ώρες, πλέοντας με μηχανοκίνητη βάρκα στον Αμαζόνιο και χαζεύοντας την ανατολή του ηλίου πάνω από την πυκνή βλάστηση της ζούγκλας, φτάσαμε στον προορισμό μας.

Η ακτή του Αμαζονίου ήταν γεμάτη με μικρές κοινότητες ντόπιων φυλών, σε κάποιες από τις οποίες μπορείς να φιλοξενηθείς κατόπιν συνεννόησης. Εμείς θα επισκεπτόμασταν και θα διανυκτερεύαμε την επόμενη ημέρα σε μια μικρή παρόμοια κοινότητα ακόμα πιο βαθιά στη ζούγκλα.

Προς το παρόν, Bienvenidos a Puerto Nariño!

Το Puerto Nariño είναι ένα μικρό χωριό 800 κατοίκων, που μαζί με τις φυλές του Αμαζονίου (κυρίως Tikunas, Cocama και Yagua) και τις 4 κοινότητές τους φτάνει σε πληθυσμό τα 2000 άτομα. Το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του χωριού είναι ότι θεωρείται πρότυπο στην περιοχή, καθώς οι κάτοικοι του έχοντας πλήρως οικολογική συνείδηση το διατηρούν σε άριστη κατάσταση καθαριότητας δίνοντας μάλιστα πρόστιμα στους παραβάτες. Δεν υπάρχουν καθόλου οχήματα (παρά μόνο ένα για να μαζεύει την ανακύκλωση) και οι μετακινήσεις γίνονται μόνο με τα πόδια και με βάρκες μέσω του ποταμού.

Ο επισκέπτης πληρώνει ένα μικρό ποσό εισόδου μπαίνοντας από την ξύλινη αποβάθρα και είναι ελεύθερος να περιηγηθεί σε όλο το χωριό με ασφάλεια, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Οι κάτοικοι, αν και δε μιλούν καθόλου αγγλικά, είναι πάρα πολύ φιλικοί και σου μιλάνε ασχέτως εάν μπορείς να ανταποκριθείς στα ισπανικά ή όχι. Φθάνοντας λοιπόν στο χωριό, συναντήσαμε την ομάδα μας (τον ντόπιο οδηγό Pedro και την μεταφράστρια Paulina), με τους οποίους πήγαμε κατευθείαν για πρωϊνό στο τοπικό εστιατόριο, στο οποίο θα γευματίζαμε και όλες τις υπόλοιπες ημέρες. Στη συνέχεια ετοιμαστήκαμε, και ξεκινήσαμε για την πρώτη μας πεζοπορία στη ζούγκλα του Αμαζονίου.

Περιηγηθήκαμε για περίπου 3,5 ώρες στο δάσος πίσω από το χωριό, μια διαδρομή αρκετά δύσκολη και γεμάτη λάσπες, που έκανε το περπάτημα ακόμα πιο κουραστικό. Η βλάστηση ήταν πάρα πολύ πυκνή και η θερμοκρασία υψηλή, με φουλ υγρασία. Παρόλ’αυτά, το τοπίο ήταν πανέμορφο, συναντήσαμε πολλά είδη τροπικών φυτών, και κυρίως τοπικών φρούτων. Η Κολομβία φημίζεται για κάποια είδη φρούτων που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον πλανήτη! Κάθε λίγο και λιγάκι, ο οδηγός μας έκοβε φρέσκα φρούτα από τα δέντρα για να δοκιμάσουμε! Ως και ψίχα κακαόδεντρου φάγαμε! Και όχι μόνο χορτάσαμε από φαγητό, αλλά ήπιαμε και φρέσκο νερό από τα χλωρά κλαδιά ενός συγκεκριμένου δέντρου, του οποίου τα φίλτρα καθαρίζουν το υγρό που έχουν μέσα, και το κάνουν πόσιμο!

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε ένα μικρό ξύλινο παρατηρητήριο μέσα σε μιά λίμνη με τεράστια νούφαρα, στην οποία ζουν αλιγάτορες caiman, τεράστια ψάρια pirarucu και νεροχελώνες. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να ταΐσουμε ελεύθερες (εννοείται) μαϊμουδίτσες howler με καρπούς δέντρων, οι οποίες έχουν μάλλον συνηθήσει την ανθρώπινη παρουσία, αφού έπαιζαν συνεχώς μαζί μας και κοιμήθηκαν και στην αγκαλιά του Pedro.

Επιστρέψαμε στο χωριό για το μεσημεριανό μας γεύμα στο γνωστό εστιατόριο. Αμέσως μετά, κατεβήκαμε στο λιμάνι για μια χαλαρή βαρκάδα, που μόνο χαλαρή δεν ήταν, καθώς σε απόσταση λίγων μέτρων από το λιμανάκι του χωριού, τα δελφίνια του Αμαζονίου έκαναν πάρτυ!

Στον συγκεκριμένο ποταμό ζει ένα πολύ ιδιαίτερο είδος δελφινιού υπό εξαφάνιση, το πανέμορφο ροζ δελφίνι, μαζί με το αντίστοιχο γκρι του γλυκού νερού. Κολυμπάνε μαζί και στο κυρίως ποτάμι και στους παραποτάμους του. Βγαίνοντας λοιπόν στο σημείο όπου ενώνεται ο παραπόταμος του χωριού με τον κεντρικό Αμαζόνιο, δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε, αφού τα δελφίνια μας είχαν περικυκλώσει! Οι ντόπιοι δεν έχουν-ακόμα- τη νοοτροπία να ταΐζουν τα άγρια ζώα για να πλησιάζουν τους τουρίστες, οπότε τα δελφίνια κολυμπούσαν τριγύρω μας, χωρίς όμως να προλαβαίνουμε να τα βγάλουμε φωτογραφίες έξω από το νερό. Μετά από αρκετή ώρα σε εκείνη την περιοχή, προχωρήσαμε με τη βάρκα σε λίγο πιο ήρεμα νερά προς τον παραπόταμο, όπου συνεχίσαμε την παρατήρηση των δελφινιών και των υπόλοιπων ζώων της ζούγκλας. Συναντήσαμε πάρα πολλούς βραδύποδες και μαϊμούδες πάνω στα δέντρα, πολλά τροπικά πουλιά και απολαύσαμε και το ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα της Αμαζονίας.

Επιστροφή στο χωριό για το δείπνο μας, βραδινή βόλτα και ξεκούραση, καθώς μας περίμεναν νέες περιπέτειες την επόμενη ημέρα!