Το Εθνικό Πάρκο Maasai Mara είναι παγκοσμίως γνωστό για τη Μεγάλη Μετανάστευση των γκνου και άλλων μικρών ζώων που ταξιδεύουν για μέρες από την Τανζανία κατά τους μήνες Ιούλιο – Οκτώβριο. Δε θα αναφερθώ σε περισσότερες γενικές λεπτομέρειες, καθώς όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τις αναζητήσει εύκολα στο διαδίκτυο και στην επίσημη ιστοσελίδα του πάρκου. Θα εστιάσω περισσότερο στην προσωπική μου εμπειρία από αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο της μετανάστευσης μέσω του ποταμού Mara, το οποίο όμως θα πρέπει τελικά να είσαι αρκετά τυχερός για να το απολαύσεις όπως πρέπει.
Καθώς τα ζώα μετακινούνται από τη μία χώρα στην άλλη, το λεγόμενο εντυπωσιακό «πέρασμά» τους γίνεται κυρίως μέσα από το ποτάμι Mara. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε κι εμείς τη δεύτερη ημέρα του ολοήμερου σαφάρι μας με προορισμό αυτό το ποτάμι. Μέχρι να φτάσουμε στο συγκεκριμένο σημείο που είχε ήδη παρατηρηθεί ανάλογη κίνηση ζώων, βλέπαμε παντού κοπάδια από γκνου, ζέβρες και μικρές αντιλόπες που προφανώς μόλις είχαν φτάσει στην Κένυα από την Τανζανία. Κάποια από αυτά ξεκουράζονταν διάσπαρτα στις τεράστιες εκτάσεις του πάρκου, κάποια άλλα περπατώντας το ένα πίσω από το άλλο έψαχναν το κατάλληλο μέρος για να μείνουν, μακριά από τα αρπαχτικά που τα περίμεναν ήδη για να τραφούν. Το θέαμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, περπατούσανε σαν σε παρέλαση, σχηματίζοντας μαύρες μακριές γραμμές στο χρυσαφί ξηρό τοπίο της σαβάνας.
Ένα κοπάδι από ζέβρες και γκνους είναι έτοιμο να διασχίσει τον ποταμό Μάρα
Φθάνοντας στον ποταμό, μόλις είχαμε χάσει ένα «πέρασμα» κοπαδιού αποτελούμενο από γκνου και λίγες ζέβρες, τα οποία τρέχανε αλαφιασμένα να προλάβουν να σωθούν από τους κροκόδειλους που ζουν στο ποτάμι. Η αλήθεια είναι πως πετύχαμε έναν κροκόδειλο που μόλις είχε φάει μια ζέβρα και το κουφάρι βυθιζόταν σιγά σιγά μέσα στο νερό. Υπήρχαν και άλλα κοπάδια τριγύρω, τα οποία περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να περάσουν από τη μία όχθη στην άλλη, οπότε κι εμείς καθίσαμε μέσα στο βανάκι μας και περιμέναμε υπομονετικά μαζί τους. Σε αυτό το σημείο του ποταμού δεν επιτρέπεται να βγει κάποιος από το όχημά του και αναγκαστικά, παρατηρείς τα πάντα και βγάζεις φωτογραφίες από απόσταση και από ψηλά. Το ποτάμι μέσα ήταν γεμάτο με ιπποπόταμους και τα μικρά τους, η όχθη και από τις δύο πλευρές γεμάτες με γκου, αντιλόπες και ζέβρες και γενικά υπήρχε μία κινητικότητα. Όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία μέσα στα οχήματα που είχαν ήδη σβύσει τις μηχανές, για τη μεγάλη στιγμή που κάποιο κοπάδι θα έπαιρνε την απόφαση να περάσει απέναντι. Ώσπου ξαφνικά αρχίσαν να μαζεύονται γκνου και ζέβρες σε ένα συγκεκριμένο σημείο και με γρήγορους καλπασμούς ξεκίνησαν να κατεβαίνουν την όχθη το ένα πίσω από το άλλο! Το «πέρασμα» είχε ξεκινήσει (μεγάλη φωτό πάνω)!!
Ο ενθουσιασμός μας δυστυχώς δεν κράτησε πολύ και για μία ακόμα φορά σταθήκαμε άτυχοι…κάποια οχήματα ξεκίνησαν για να πλησιάσουν την όχθη πολύ πιό νωρίς από ότι έπρεπε, τα ζώα τρόμαξαν από τον θόρυβο της μηχανής και την κίνησή τους, γύρησαν πίσω και εγκατέλειψαν εντελώς την προσπάθεια. Από ότι μας είπε ο οδηγός μας, αυτό δυστυχώς συμβαίνει συχνά. Κάποιοι οδηγοί ανάβουν τις μηχανές των οχημάτων πριν κατεβούν έστω τα μισά ζώα στο ποτάμι, με αποτέλεσμα αυτά να φοβηθούν και να γυρίσουν πίσω εγκαταλείποντας εντελώς την προσπάθεια για το «πέρασμα». Περιμέναμε αρκετή ώρα μήπως και το ξαναδοκιμάσουν, αλλά ήδη είχαν αρχίσει να διαλύονται προς την αντίθετη πλευρά του ποταμού, οπότε ή έπρεπε να περιμένουμε για άλλο κοπάδι ή να φύγουμε. Και επειδή είχαμε ήδη ξελιγωθεί από την πείνα, αποφασίσαμε να φύγουμε.
Το σημερινό μας σαφάρι θα ήταν ολοήμερο, από το πρωϊ δηλαδή που φύγαμε από το ξενοδοχείο μας μέχρι τη δύση του ηλίου θα περιφερόμασταν μέσα στο πάρκο για την παρατήρηση ζώων. Για το μεσημεριανό μας γεύμα είχαμε ήδη προμηθευτεί φαγητό σε πακέτο από το ξενοδοχείο μας, οπότε οι οδηγοί μας θα έπρεπε να βρουν ένα ασφαλές μέρος με σκιά για να κατεβούμε από το όχημά μας. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς ένα σημείο που είχε ανοιχτωσιά και θα μπορούσαμε να ελέγχουμε έτσι ανά πάσα στιγμή εάν μας πλησίαζε κάποιο ζώο, βρήκαμε και μία άδεια ακακία για σκιά και επιτέλους βγήκαμε από το αμάξι μετά από πόσες ώρες.
Η θέα ήταν απίστευτη! Παντού τριγύρω μας κοπάδια από γκνου και ζέβρες που είτε περπατούσανε, είτε κάθονταν σε ένα σημείο όλα μαζί και τρώγανε, χωρίς να μας δίνουν καμία απολύτως σημασία. Μαζί με εμάς, υπήρχαν και άλλα οχήματα σταματημένα για το μεσημεριανό γεύμα, αλλά η απόσταση από την επόμενη ακακία ήταν τόσο μεγάλη που σε εκείνο το σημείο ήμασταν ουσιαστικά μόνοι με τα ζώα!!
Αφού ολοκληρώσαμε το γεύμα μας μαζί με τα γκνου που έτρωγαν και αυτά κοντά μας, ξεκινήσαμε ξανά για το ποτάμι, μήπως και σταθούμε τυχεροί αυτή τη φορά. Δυστυχώς τα ζώα είχαν φύγει από εκείνο το σημείο και γενικά δεν υπήρχε κάποια άλλη κινητικότητα για «πέρασμα» εκείνη τη στιγμή, οπότε θα έπρεπε πάλι ή να περιμένουμε ή να συνεχίσουμε την περιήγησή μας στο πάρκο. Ήταν δυστυχώς η τελευταία μας ημέρα στο Maasai Mara και μάλλον για να είσαι σίγουρος πως θα πετύχεις αυτά που θες να δεις, χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο από τις 2 περίπου ημέρες που είχαμε εμείς στη διάθεσή μας.
Γευματίζοντας με τα ελεύθερα άγρια ζώα τριγύρω ήταν μία ανεπανάλπτη εμπειρία
Παρατηρώντας τις ζέβρες και τα γκνου μετά το πέρασμα
Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια, αν και το πάρκο τελικά μας επιφύλασσε μία τεράστια έκπληξη!!! Μπορεί να μην πετύχαμε ακριβώς το «πέρασμα» των ζώων, αλλά ένα πανέμορφο τσίτα σε λίγο θα μας αποζημιώνε και με το παραπάνω….