Το “φίδι της ερήμου“, όπως το αποκαλούν οι Αφρικανοί, είναι γνωστό παγκοσμίως ως το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου. Γύρω στα 3χλμ μήκος, με ένα μόνο επιβατικό βαγόνι, το τρένο μεταφέρει σίδηρο από τα ορυχεία της Zouerat στη μέση της Μαυριτανικής Σαχάρας, μέχρι το λιμάνι του Ατλαντικού Nouadhibou, στη δυτική ακτή της χώρας. Η διαδρομή αυτή των 600χλμ παράλληλα με τα σύνορα της Μαυριτανίας και της Δυτικής Σαχάρας του Πολισάριο, προσφέρει εικόνες από άλλον πλανήτη.
Αν και το συγκεκριμένο τρένο δεν αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πόλος έλξης των τολμηρών ταξιδιωτών που θέλουν να ζήσουν την ιδιαίτερη αυτή εμπειρία μαζί με τους λαθραίους ντόπιους, οι οποίοι επιλέγουν να ταξιδέψουν πάνω στα βαγόνια με τον σίδηρο για περίπου 18 ώρες, μόνο και μόνο για να μην πληρώσουν εισιτήριο.
Μια hardcore περιπέτεια, που όσο διασκεδαστική και να θέλουν να την παρουσιάσουν κάποιοι, δεν αποτελεί και την πιο ευχάριστη εμπειρία, ακόμα και εάν επιλέξεις την πιο σύντομη διαδρομή των 12 ωρών από το Choum, όπως έκανα εγώ. Η νύχτα είναι δύσκολη, ειδικά όταν είσαι ολομόναχος μέσα σε ενα βαγόνι γεμάτο με σκόνη σιδήρου, όταν δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω σου μέχρι πολλά βαγόνια πιο κάτω, όταν φυσάει τόσο πολύ που δεν μπορείς να σταθείς καν όρθιος, όταν η θερμοκρασία πέφτει αρκετά και τα ρούχα που φοράς δε σε καλύπτουν, όταν αρχίζει να βρέχει και δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς, όταν δεν μπορείς καν να ξαπλώσεις και δεν κλείνεις μάτι όλη νύχτα….
Κι ενώ αναρωτιέσαι εάν στέκεις καλά στα μυαλά σου που πήρες την απόφαση να κάνεις κάτι τέτοιο, αρχίζει σιγά σιγά να ξημερώνει…..κι εκεί είναι που ξεχνάς τα πάντα και δικαιολογείς τη μούρλα σου!
Σκηνές από “Mad Max” ή απλά “Τhe iron ore train of Mauritania” !!
ΠΩΣ:
Υπάρχουν 2 επιλογές για την επιβίβαση:
1) από την πόλη Zouerat, όπου βρίσκονται τα ορυχεία, το τρένο αναχωρεί στις 12.00μ.μ περίπου και η διαδρομή διαρκεί 18+ ώρες
2) από το χωριό Choum, με αναχώρηση στις 15.00, ή 17.00, ή 20.00 ή ένας Θεός ξέρει πότε, και η διαδρομή διαρκεί 12 ώρες
Εγώ επέλεξα να επιβιβαστώ από το Choum, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μείνω μία βραδιά στη Zouerat, ώστε να προλάβω το τρένο της επόμενης ημέρας. Επειδή είχα χάσει ήδη 2 ημέρες στα λεωφορεία του νότου και ήμουν και εντελώς μόνη, δεν ήθελα να πάει πίσω το πρόγραμμά μου για 3η ημέρα χωρίς σοβαρό λόγο.
Έφτασα λοιπόν στο Atar νωρίς το πρωϊ με shared taxi από το Chinguetti, και από εκεί στο Choum με το πρώτο λεωφορείο. Πλήρωσα διπλή ταρίφα (400um) για να κάνουν στάση στο χωριό, εφόσον το λεωφορείο πήγαινε κατευθείαν στη Zouerat. Δυστυχώς την ακριβή ώρα που αναχωρεί το τρένο από Zouerat δε τη γνωρίζει κανένας, οπότε δε ρίσκαρα να πάω εκεί και το τρένο να έχει φύγει. Στο Choum πέρασα πάρα πολλές ώρες περιμένοντας. Όποιον και να ρωτούσα, ο καθένας μου έλεγε και διαφορετική ώρα άφιξης. Η πιο ασφαλής λύση τελικά, ήταν για ακόμα μία φορά η στρατονομία. Στη Μαυριτανία, η αστυνομία του στρατού ελέγχει όλη τη χώρα και εκτελεί και χρέη αστυνομίας εκτός των πόλεων. Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί-στρατονόμοι με βοήθησαν πάρα πολλές φορές σε όλο το ταξίδι. Οπότε τους έψαξα για ακόμα μία φορά, για να με βοηθήσουν με το δρομολόγιο του τρένου. Οι άνθρωποι ήταν εξυπηρετικότατοι, κάλεσαν κατευθείαν τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Zouerat και μάλιστα, με βοήθησαν και με τα πράγματα την ώρα της επιβίβασης.
Το τρένο έφτασε στις 20.00 το βράδυ, στερώντας μου τη χαρά να απολαύσω ένα ακόμα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τη Σαχάρα, αφού είχε ήδη πέσει το σκοτάδι. Εκεί πάνω είσαι λαθραίος, και το γνωρίζουν όλοι! Δεν πληρώνεις φυσικά εισιτήριο εάν ταξιδέψεις πάνω στα βαγόνια με το σίδηρο, παρά μόνο εάν επιβιβαστείς στο τελευταίο βαγόνι που είναι επιβατικό. Παρόλ’αυτά, ούτε οι αστυνομικοί, ούτε κανένας άλλος δημιουργεί προβλήματα στους λαθραίους επιβάτες. Όταν μάλιστα με ρώτησαν γιατί θέλω να ταξιδέψω με αυτό τον τρόπο, έσκασαν στα γέλια με την απάντηση μου. Με βοήθησαν λοιπόν να σκαρφαλώσω σ’ένα βαγόνι που δεν είχε σκαλιά, με βοήθησαν με τη βαλίτσα και τα άλλα πράγματα που κουβαλούσα, και μου προσέφεραν και 2 μπουκάλια νερό για το βράδυ!!! Ήταν υπέροχοι!
Αναχωρήσαμε ένα τέταρτο περίπου αργότερα. Οι αστυνομικοί και οι υπόλοιποι ντόπιοι που ήρθαν να αποχαιρετήσουν τη μοναδική τουρίστρια εκείνο το βράδυ, μου κουνούσαν το χέρι γελώντας και φωνάζοντας “bon voyage”! Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι βρισκόμουν ολομόναχη, μέσα σε ένα τεράστιο βαγόνι γεμάτο μέχρι πάνω με σκόνη σιδήρου, χωρίς ίχνος ψυχής τριγύρω. Ο οδηγός βρισκόταν 4 βαγόνια πιο μπροστά, και από όσο μπορούσα να διακρίνω μέσα στα σκοτάδια, δεν υπήρχε κανένας άλλος επιβάτης εκτός από μένα!
Ψέματα δε θα πω, πανικοβλήθηκα λίγο: τι θα γινόταν εάν πάθαινα κάτι το βράδυ; ποιός θα με βοηθούσε; που θα με έβρισκαν; Ευτυχώς σε δευτερόλεπτα συνήλθα: «τόσοι το έχουν κάνει, γιατί να πάθω εγώ κάτι;»
Τακτοποίησα λοιπόν όσο μπορούσα καλύτερα τη βαλίτσα και το σάκο μου στη μέση του βαγονιού, ώστε να μπορώ να πάρω από μέσα φαγώσιμα ή ότι άλλο χρειαζόμουν χωρίς να μετακινηθώ. Έβγαλα το μικρό στρωματάκι που κουβαλούσα μαζί μου σε όλο το ταξίδι, ξάπλωσα πάνω στο σίδηρο και κοίταξα τον ουρανό….ο γαλαξίας φαινόταν πεντακάθαρα, εμείς διασχίζαμε την έρημο Σαχάρα και ένα ζεστό αεράκι φυσούσε κάνοντας τη βραδιά πραγματικά υπέροχη!
Η συνέχεια όμως δεν ήταν και τόσο ονειρεμένη. Το λοφάκι του σιδήρου στο βαγόνι μου ήταν σχεδόν κατακόρυφο, και δεν μπορούσα να βολευτώ με τίποτα. Κάποια στιγμή που με πήρε ο ύπνος, άρχισε να βρέχει. Φόρεσα το αδιάβροχό μου, αλλά μετά άρχισε να φυσάει. Από κάποια ώρα και μετά το τρένο άρχισε να τρέχει, έβρεχε συνεχώς και η θερμοκρασία έπεσε απότομα λόγω του δυνατού αέρα. Οι υπόλοιπες ώρες ήταν βασανιστικές και απλά περίμενα να φτάσουμε στον προορισμό μας ή έστω να αρχίσει να ξημερώνει.
Δεν είχα όρεξη καν να φάω όλο το βράδυ, και ενώ είχα γίνει κατάμαυρη από την σκόνη, κατάφερα να τσιμπήσω λίγα μπισκότα και μιά μπανάνα που είχα συσκευασμένα μαζί μου. Το μεγάλο πρόβλημα όμως ήταν η τουαλέτα! Τι να έκανα; Η μια γωνιά του βαγονιού ήταν το κρεββάτι μου και η απέναντι η τουαλέτα. Σηκώθηκα με το ζόρι, καθώς έκανε παγωνιά και φορούσα ένα σωρό ρούχα που έπρεπε να βγάλω για να περπατήσω μέχρι την άλλη πλευρά, ενώ το τρένο έτρεχε και δεν μπορούσα καν να σταθώ όρθια. Αναρωτιόμουν…ποιά ήταν η ευχαρίστηση σε όλο αυτό; Είμαι σίγουρη ότι με παρέα θα ήταν διαφορετικά, αλλά και πάλι πιστεύω ότι οι καιρικές συνθήκες έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Επίσης, κάποιοι τουρίστες είχαν πετύχει ντόπιους σε διπλανά βαγόνια, που ετοίμαζαν τσάϊ ή μαγείρευαν, οπότε έζησαν μια ιδιαίτερη εμπειρία που εγώ δεν είχα την ευκαιρία. Και ενώ ήμουν μες τα νεύρα γιατί δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα, η διάθεσή μου άλλαξε κατευθείαν με το που άρχισε σιγά σιγά να ξημερώνει.
Μία αχανής, άνυδρη, επίπεδη έρημος, που μου θύμισε πάρα πολύ τη Δυτική Σαχάρα, απλωνόταν μπροστά μου, με λίγες σκόρπιες καμήλες εδώ κι εκεί. Το σκηνικό ήταν απλά συγκλονιστικό, με αποκορύφωμα, το δικό μας «φίδι» να σέρνεται μέσα σε αυτό το σεληνιακό τοπίο!!!!
Σε κλάσματα δευτερολέπτου, η ταλαιπωρία της προηγούμενης βραδιάς διαγράφηκε από τη μνήμη μου, και το μόνο που ένοιωθα ήταν ενθουσιασμός για όλο εκείνο που ζούσα.
Η ιδιαίτερη αυτή περιπέτεια της διάσχισης της Σαχάρας έφτασε στο τέλος της μια ώρα μετά, με την άφιξη στον προορισμό μας, λίγο έξω από την πόλη του Nouadhibou. Στο σταθμό ευτυχώς περίμεναν ταξί, οπότε έφυγα κατευθείαν για το ξενοδοχείο μου (Al Jazira).
TIPS:
- Στο Choum, ο σταθμός του τρένου βρίσκεται μέσα στο χωριό, και η μηχανή σταματάει λίγο πιο μπροστά από το κτήριο της στρατονομίας
- Θα ήταν καλύτερα να επιλέξεις ένα από τα πρώτα βαγόνια, για να έχεις θέα σε ολόκληρο το τρένο και λιγότερη σκόνη από τα μπροστινά βαγόνια (εγώ ανέβηκα στο 5o)
- Η διαδρομή από τα ορυχεία προς το λιμάνι θεωρείται η καλύτερη, γιατί στο τρένο που ξεκινάει από το Nouadhibou προς Zouerat, τα βαγόνια είναι άδεια.
- Δε χρειάζεται ιδιαίτερη προετοιμασία για το ταξίδι αυτό και δεν υπάρχει κάνενας απολύτως κίνδυνος. Κάποια πράγματα μόνο είναι απαραίτητα, για την προστασία από τη σκόνη του σιδήρου που είναι τοξική (για τόσες λίγες ώρες όμως, δεν τίθεται θέμα υγείας). Αν και ο καθένας μπορεί να κουβαλήσει ό,τι τον βολεύει, η δική μου λίστα είναι η εξής:
-
-
- Μάσκα και φουλάρι ή κάποιο άλλο προστατευτικό για το πρόσωπο
- Κλειστά γυαλιά ή μάσκα του σκι για τα μάτια
- Κλειστά παπούτσια, μακρύ παντελόνι και μακρυμάνικη μπλούζα
- Φακό ή κάποιο άλλο φωτάκι
- Νερό & φαγώσιμα συσκευασμένα από τα σ.μάρκετ στο Atar ή Zouerat
- Υγρομάντιλα/μωρομάντιλα (γιατί εσύ και ότι υπάρχει πάνω στο βαγόνι θα γίνει κατάμαυρο από τη σκόνη) – βρήκα μόνο σε ένα μινι μάρκετ στο Atar και σε μεγάλα σ.μάρκετ στο Nouakchott
- Ζεστά ρούχα/αντιανεμικό μπουφάν/κουβέρτα για το βράδυ που πέφτει πολύ η θερμοκρασία (κάποιοι αγοράζουν second hand από τη λαϊκή του Atar, και μετά τα πετάνε)
- Αδιάβροχο πόντσο (εγώ το φορούσα όλο το βράδυ γιατί έβρεχε)
- Σακούλες σκουπιδιών για προστασία βαλίτσας/σάκου – δε βρήκα στο Atar
- Στρωματάκι/κουβέρτα/υπόστρωμα/υπνόσακος ή οτιδήποτε για να κάτσεις/ξαπλώσεις πάνω στη σκόνη. Εγώ είχα μαζί μου ένα μικρό στρωματάκι της γιόγκα που χρησιμοποιούσα σε όλο το ταξίδι ούτως ή άλλως
- Καλή διάθεση και υπομονή, κυρίως τη νύχτα που θα σου σπάσουν τα νεύρα!!!
-