Ορειβασία στο Έβερεστ Base Camp: το πρόγραμμα (2)

Ημέρα 4

Πεζοπορία προς το μοναστήρι Tengboche (3,860 m) και το χωριό Deboche (3,860 m) – 10 χλμ., διάρκεια 8 ώρες

Η πεζοπορία της 4ης ημέρας ήταν μέτρια σε βαθμό δυσκολίας, χωρίς να έχουν παρουσιαστεί ακόμα ιδιαίτερα προβλήματα, λόγω της διαφοράς του υψομέτρου.

Μετά το πρωϊνό μας γεύμα λοιπόν, αναχωρήσαμε από το Namche Bazaar, απολαμβάνοντας την υπέροχη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού Dudh Kosi, με την εκπληκτική θέα στα τριγύρω βουνά. Η ατμόσφαιρα ήταν σχετικά καθαρή, και υπήρχαν κάποια σημεία από τα οποία μπορούσαμε να διακρίνουμε ακόμα και την κορυφή του Έβερεστ! Περνώντας από δάση με ροδόδεντρα, κρεμαστές γέφυρες και στούπες, κάναμε την απαραίτητη στάση για μεσημεριανό φαγητό στο μικρό χωριό Phunki Thenga. Μετά από 2,5 ώρες περίπου, φτάσαμε στο μοναστήρι Tengboche, το οποίο είναι χτισμένο στα 3.860μ., και θεωρείται το πιο ψηλό στον κόσμο (σε υψόμετρο) και το μεγαλύτερο της περιοχής των Ιμαλαϊων του Νεπάλ.

Η τοποθεσία του είναι προνομιακή, βρίσκεται πάνω σε λόφο, περιτριγυρισμένο από εντυπωσιακή φύση και με φόντο την κορυφή του πιο όμορφου βουνού της περιοχής, Ama Dablam. Εμείς δυστυχώς πετύχαμε χαμηλά σύννεφα, οπότε δεν είχαμε καθόλου ορατότητα. Για να μπεις στο κυρίως κτήριο του συγκροτήματος, θα πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια και ν’αφήσεις όλα τα πράγματά σου σε κάποιο παγκάκι της εσωτερικής αυλής. Το μοναδικό μέρος που επιτρέπεται να επισκευθεί κάποιος είναι το δωμάτιο προσευχής, στο οποίο όμως απαγορεύεται η φωτογράφιση. Η αίθουσα είναι διακοσμημένη με πολύχρωμες σημαιούλες και φιγούρες στους τοίχους, και οι πιστοί κάθονται μπροστά από τους τοίχους για προσευχή και διαλογισμό. Στο κέντρο της αίθουσας βρίσκεται ένα μεγάλο άγαλμα του Βούδα, και τριγύρω μουσικά όργανα και ρούχα των μοναχών Lamas.

Μετά από λίγη ώρα συνεχίσαμε την πεζοπορία μας προς το χωριό Deboche, στα 3.820 μ. Φτάσαμε λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, για βραδινό γεύμα και διανυκτέρευση στον ξενώνα «Rododendron». Η έκπληξη της ημέρας; έμαθα ότι η λέξη «ροδόδεντρο» χρησιμοποιείται στο Νεπάλ έτσι ακριβώς όπως και στην Ελλάδα, και μάλιστα το συγκεκριμένο φυτό σε ροζ χρώμα, αποτελεί το εθνικό λουλούδι της χώρας!

Ημέρα 5

Πεζοπορία προς Dingboche (4,410  m) – 12 χλμ., διάρκεια 7 1/2 ώρες

Η σημερινή διαδρομή ήταν μία ακόμα μέτρια σε δυσκολία για μένα, αντιμετωπίζοντας προβλήματα μόνο στα ήδη επιβαρυμένα μου γόνατα. Ξεκινώντας την 5η ημέρα της ορειβατικής μας περιπέτειας, διασχίσαμε την κοιλάδα του ποταμού Imja Khola, περνώντας για μία ακόμα φορά πάνω από πολλές κρεμαστές γέφυρες. Στη συγκεκριμένη διαδρομή συναντήσαμε πολλές πέτρες σκαλισμένες με προσευχές και σύμβολα, τις λεγόμενες “mani stones”, πολύ διαδεδομένες στον Θιβετιανό Βουδισμό!

Η θέα μας ήταν για ακόμα μία φορά συγκλονιστική! Περιτριγυρισμένοι από τις χιονισμένες κορυφές των βουνών Lhotse, Island peak και Ama Dablam, περάσαμε το χωριό Pangboche και κάναμε την απαραίτητη στάση για μεσημεριανό γεύμα στο μικρό χωριό Shomare, στα 4.040μ. Μετά από πεζοπορία 3 ωρών περίπου, αντικρίσαμε από ψηλά τη μικρή στούπα στην είσοδο της κοιλάδας του Dingboche, και κατηφορίσαμε προς το μικρό παραδοσιακό χωριό των Σέρπας, στο οποίο και θα διανυκτερεύαμε. Το χωριό αυτό είναι χτισμένο σε μία εκπληκτική τοποθεσία με απεριόριστη πανοραμική θέα στις πιο διάσημες κορυφές της χώρας, αλλά κυρίως του πιο όμορφου βουνού της περιοχής, Ama Dablam!

Το δωμάτιό μας αυτή τη φορά ήταν πραγματικά πολυτελές! Εκτός του ότι είχαμε θέα από το παράθυρο προς τα βουνά, ήταν η πρώτη φορά που είχαμε ιδιωτική τουαλέτα μέσα σ’ένα δωμάτιο. Τρεχούμενο νερό δεν υπήρχε πουθενά, και στο μπάνιο αντί για καζανάκι, χρησιμοποιούσαμε νερό με κανάτα από έναν μεγάλο κουβά. Για να πλυθούμε, έπρεπε να κατεβούμε στην κεντρική αίθουσα στο ισόγειο, όπου υπήρχαν κουβαδάκια με κάνουλες και καθαρό νερό.

 Όσο ανεβαίναμε σε υψόμετρο, τόσο πιο δύσκολη γινόταν και η επιβίωσή μας, καθώς η κούραση της πολύωρης πεζοπορίας, οι χαμηλές θερμοκρασίες το βράδυ και η σταδιακή έλλειψη οξυγόνου είχαν αρχίσει ήδη να μας επηρεάζουν αρνητικά.

Ημέρα 6

Πεζοπορία προς Lobuche (5030 m) – 12 χλμ., διάρκεια 7 1/2 ώρες

Το ξημέρωμα με βρήκε ξύπνια, μετά από μία εφιαλτική βραδιά. Πρώτη φορά μετά από τόσες ημέρες δεν είχα κλείσει μάτι ούτε ένα λεπτό! Ένοιωθα συνεχώς την αίσθηση του πνιγμού, και ανέπνεα με τεράστια δυσκολία μόλις ξάπλωνα στο κρεββάτι. Η θερμοκρασία ήταν συνεχώς μείον, και το πρωϊ βρήκαμε τα ρούχα μας μούσκεμα από την υγρασία. Ήταν πολύ δύσκολο να βγεις από τον ζεστό υπνόσακο, να πας στο παγωμένο μπάνιο, και μετά να φορέσεις τα βρεγμένα ρούχα και να ετοιμάσεις τα πράγματά σου για την αναχώρηση.

Στο πρωϊνό όλοι ήμασταν προβληματισμένοι. Η νόσος των ορειβατών είχε αρχίσει να εμφανίζεται σιγά σιγά σε όλους, με διάφορα συμπτώματα. Ένα ζευγάρι από το γκρουπ μας είχε ήδη αποχωρήσει με ελικόπτερο από την προηγούμενη ημέρα και οι περισσότεροι είχαν ήδη πονοκέφαλο. Κάποιοι χρησιμοποίησαν το συνιστώμενο χάπι (diamox), το οποίο όμως έχει αρκετές παρενέργειες. Σε κάποιους παρέλυσαν τα δάχτυλα χεριών και ποδιών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κρατήσουν τα μπαστούνια και να περπατήσουν φυσιολογικά. Εμένα μ’επιασε από νωρίς πονοκέφαλος, ο οποίος ευτυχώς σταμάτησε μόλις πήρα ένα απλό παυσίπονο. Δε γνωρίζω εάν έφταιγε και η αυπνία, δεν ξαναείχα όμως θέμα με πονοκεφάλους σε ολόκληρο το ταξίδι. Παρόλ’αυτά, η αναπνοή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και η μύτη μου είχε αρχίσει να ματώνει ήδη.

Μετά το πρωϊνό, αφήσαμε πίσω μας το πανέμορφο χωριουδάκι Dingboche και κατευθυνθήκαμε προς το γραφικό Thukla pass. Η πεζοπορία (γύρω στα 4.500μ.) ήταν μέτρια από άποψη δυσκολίας, και το τοπίο ότι πιο όμορφο αντίκρισαν τα μάτια μου εκείνες τις 11 ημέρες, μετά του base camp! Περπατούσαμε για ώρες πάνω σε πλαγιές και δίπλα σε γκρεμούς που κατέληγαν σε ποτάμια πολλά μέτρα κάτω. Όλο το σκηνικό ήταν τόσο όμορφο και τόσο εξωπραγματικό, που σου έκοβε την ανάσα!

Αφού περάσαμε και το Thukla pass (Dughla pass) στα 4.620μ., κάναμε μία μικρή στάση στο «stone memorial». Εδώ λοιπόν, σε μία μεγάλη επίπεδη έκταση, έχουν κατασκευάσει μικρά μνημεία από πέτρες, στολισμένα με πολύχρωμες σημαιούλες προσευχών, τα οποία έχουν αφιερώσει στους ορειβάτες που έχασαν τη ζωή τους πάνω στα βουνά. Ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό το θέαμα, καθώς το μέρος ήταν γεμάτο από αυτά τα μνημεία….πόσοι άτυχοι ορειβάτες έχουν προσπαθήσει να κατακτήσουν την κορυφή του κόσμου, άραγε!

Η διαδρομή μέχρι τον επόμενο καταυλισμό ήταν αρκετή βατή, κι έτσι, σε μία ώρα περίπου, φτάσαμε στο Lobuche, στους πρόποδες της συνονόματης κορυφής. Σκαρφαλώνοντας σε έναν γειτονικό λόφο είχα την ευκαιρία να απολαύσω πανοραμικά όχι μόνο τον Khumbu, τον πιο ψηλό παγετώνα του κόσμου, αλλά και το Everest Base Camp, που θα επισκεπτόμασταν την επόμενη ημέρα.

Διανυκτερεύσαμε σε ξενώνα του Lobuche με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και χωρίς τρεχούμενο νερό, ούτε καν για πλύσιμο χεριών!

Ακολούθησε άλλο ένα βασανιστικό βράδυ χωρίς καθόλου ύπνο και ξεκούραση, λόγω αναπνοής….