Η Γκίζα του Καϊρου μέσα από καθημερινές φωτογραφίες

Η Γκίζα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αιγύπτου χτισμένη στη δυτική όχθη του Νείλου, 20 περίπου χλμ. νοτιοδυτικά του Καΐρου. Το οροπέδιο της Γκίζας είναι πασίγνωστο λόγω του αρχαιολογικού χώρου της Νεκρόπολης της Γκίζας με τις διάσημες Πυραμίδες της Αιγύπτου και τη Μεγάλη Σφίγγα. Στα προάστιά της βρίσκεται ένας επίσης σημαντικός αρχαιολογικός χώρος, η Νεκρόπολη της Saqqara και η παλιά πρωτεύουσα της Αιγύπτου, η Μέμφιδα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου λοιπόν στην Αίγυπτο πριν ενάμιση χρόνο περίπου, πέρασα μία ολόκληρη μέρα εξερευνώντας τους δύο αυτούς πολύ σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους μαζί με ντόπιους φίλους. Όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής μας στο Κάϊρο, διασχίσαμε με ταξί τα νότια προάστια του κυβερνείου της Γκίζας και περνώντας το Νείλο με τοπικό φέρρυ, συνεχίσαμε πάλι προς τα βόρεια για το κέντρο της πρωτεύουσας. Η διαδρομή από τη Saqqara μέχρι και την απέναντι πλευρά του Νείλου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, οπότε σκέφτηκα, γιατί να μην τη μοιραστώ μαζί σας;

Περνώντας λοιπόν από χωράφια με άπειρους ερωδιούς που πετούσαν ή ψαχούλευαν στο χώμα για τροφή, και από τη μικρή πόλη που βρισκόταν στη διαδρομή μας, προσπάθησα μέσα από το ταξί να πιάσω με τον φακό μου στιγμές από την καθημερινή ζωή των ντόπιων στους δρόμους, στα καφενεία, στα μαγαζιά τους. Κάποιες από αυτές τις σκηνές ήταν πραγματικά σοκαριστικές: μεγάλοι και παιδιά κάθονταν κάτω στους σκονισμένους δρόμους δίπλα σε ακαθαρσίες ζώων, τα οικόσιτα γαϊδουράκια έτρωγαν από τα σκουπίδια, οι οικοδομές –άλλες μισοβαμένες, άλλες χρωματιστές- φαίνονταν ετοιμόρροπες και βρώμικες, κάποιοι έκαναν τα ψώνια τους, άλλοι ζητιάνευαν, άλλοι απλά έπιναν τον καφέ τους και απολάμβαναν τη σίσα τους. Το νερό της βρύσης δεν πίνεται στην Αίγυπτο γι’αυτό παντού υπήρχουν κάτι κατασκευές με μεγάλες δεξαμενές πόσιμου νερού, το οποίο όμως δεν είναι ασφαλές για τους τουρίστες. Τα κάρα με γαϊδούρια ή άλογα αποτελούν ένα συνηθισμένο μεταφορικό μέσο στη χώρα και η κίνηση στους δρόμους είναι τραγική, ακόμα και στις μικρές πόλεις. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα μου έδωσε την αίσθηση μίας πολύ φτωχής συνοικίας, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη οι ντόπιοι που με συνόδευαν ανέφεραν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ανήκαν στους φτωχούς κατοίκους της χώρας!

Φτάνοντας στο λιμανάκι στις όχθες του Νείλου έπρεπε να περιμένουμε στην ουρά για να επιβιβαστούμε στο μικρό ferry-boat, να περάσουμε στην απέναντι πλευρά και να φύγουμε βόρεια προς το κέντρο του Καΐρου. Εκεί λοιπόν πέτυχα μια μικρή Αιγύπτια με ένα πλαστικό καφάσι στο κεφάλι, η οποία πουλούσε καλαμπόκια. Ήταν τόσο ντροπαλή που δεν καθόταν με τίποτα να τη φωτογραφίσω. Μπαίνοντας στο φέρρυ ανέβηκε και αυτή, μαζί με άλλες νεαρές πωλήτριες. Απ’ ότι κατάλαβα, προμηθεύονταν διάφορα τρόφιμα από το λιμάνι και τα πουλούσαν στα δρομολόγια του ferry-boat. Πλησιάζοντας λοιπόν το ταξί μας για να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους, βρήκα την ευκαιρία να τις βγάλω κανά δυο φωτογραφίες. Αν και οι φίλοι μου μου είχαν πει να μη βγω από το ταξί για λόγους ασφαλείας, ήμουν πολύ περίεργη και τελικά βγήκα.

Το φέρρυ ήταν γεμάτο οχήματα και κάθε λογής εμπορεύματα, μέχρι και ξύλινα κλουβιά με κότες. Οι ντόπιοι με κοιτούσαν πολύ παράξενα αφού ήμουν η μοναδική ξένη και ξανθιά πάνω στο φέρρυ (οι Αιγύπτιοι έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στις ξανθιές) και μάλιστα με φωτογραφική μηχανή, που κάποιους τους διασκέδαζε, ενώ άλλους τους ενοχλούσε. Τα παιδιά, ως συνήθως, ήταν πιο δεκτικά, κι ενώ στην αρχή κρύβονταν, στη συνέχεια πήραν θάρρος και ζητούσαν από μόνα τους φωτό, φωτό! Μέχρι και selfies έβγαλα με τις δύο φιλενάδες μου!…ναι, εκείνες τις σιγανοπαπαδιές, που στην αρχή ντρέπονταν!

Η απόσταση από τη μία όχθη του ποταμού στην άλλη δεν ήταν μεγάλη, αλλά ήμουν τυχερή γιατί διασχίζοντας το Νείλο έστω και για αυτό το μισάωρο περίπου, πέτυχα όμορφα χρυσαφένια χρώματα στον ορίζοντα, καθώς είχε ήδη αρχίσει να δύει ο ήλιος…