2 ημέρες στο Εθνικό Πάρκο Maasai Mara της Κένυας (μέρος I)

Jambo! Jambo!

Με χαμογελαστά πρόσωπα και το «γειά σου» στα σουαχίλι ξεκινήσαμε την πρώτη ημέρα του σαφάρι μας όλο χαρά και αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Έχοντας περάσει την προηγούμενη βραδιά σε ξενοδοχείο στο Ναϊρόμπι, καθώς φτάσαμε αργά το βράδυ από Λονδίνο και έχοντας ξεκουραστεί ελάχιστα, αφήσαμε την πρωτεύουσα κατά τις 07.30 με προορισμό το Εθνικό Πάρκο Maasai Mara στα σύνορα με την Τανζανία.

Το πρόγραμμα για την πρώτη ημέρα μας στην Κένυα περιλαμβάνει την κουραστική διαδρομή των περίπου 6 ωρών με τις απαραίτητες στάσεις και ένα απογευματινό σαφάρι. Γιούχου! Διασχίζοντας λοιπόν τη φημισμένη κοιλάδα Rift μπήκαμε στο δύσκολο δρόμο προς το Εθνικό Πάρκο παρέα με την ομάδα του τοπικού γραφείου Wilsons Travels, τον συνοδό μας Gerald και τον οδηγό μας Francis.

Το Εθνικό Πάρκο Maasai Mara είναι ένα τεράστιο καταφύγιο άγριας ζωής, συνέχεια του αντίστοιχου Serengeti της Τανζανίας και καλύπτει έκταση περίπου 1.500 τ.χλμ. στη ΝΔ Κένυα. Έχει πάρει το όνομά του από τους παλαιότερους κατοίκους της περιοχής, την φυλή των Maasai, και αποτελείται από τεράστιες εκτάσεις σαβάνας με βουνά, λίμνες και τους ποταμούς Mara και Talek. Το πάρκο είναι γνωστό παγκοσμίως για την πλούσια πανίδα του, αποτελούμενη από δεκάδες είδη άγριων ζώων, όπως λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, τσιτάχ, ελέφαντες, ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, γαζέλες, ύαινες, τσακάλια, κλπ. (ναι, τα είδαμε σχεδόν ΟΛΑ!!). Είναι επίσης διάσημο για τη Μεγάλη Μετανάστευση των γκνου και άλλων μικρών ζώων κάθε Ιούλιο – Οκτώβριο από την Τανζανία, και αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που επιλέξαμε να επισκευθούμε το συγκεκριμένο πάρκο αυτή την εποχή, αν και σε υψηλή τουριστική περίοδο.

Στο πάρκο επίσης βρίσκονται και τα “Big Five”, τα πιό δύσκολα, στην αναζήτηση, ζώα για ένα σαφάρι: το λιοντάρι, η λεοπάρδαλη, ο Αφρικανικός ελέφαντας, ο Αφρικανικός βούβαλος και ο μαύρος ρινόκερος. Ιπποπόταμοι και κροκόδειλοι είναι εύκολα ορατοί στα ποτάμια και λίμνες και σε γενικές γραμμές τα τοπία της σαβάνας, στα οποία τριγυρνάς κατά τη διάρκεια του σαφάρι, είναι απλά μαγικά!

Οι μήνες που μεταναστεύουν τα ζώα ανήκουν στην ξηρή εποχή της χώρας, και, γι’ αυτό, το τοπίο μέχρι το πάρκο είναι άνυδρο, με πολύ σκόνη και ζέστη. Μπαίνοντας σιγά σιγά στην περιοχή των Μαασάι, βλέπαμε παντού άτομα της φυλής, ντυμένα με την παραδοσιακή τους φορεσιά, να μας καλοσωρίζουν χαιρετώντας και τα παιδάκια να τρέχουν πίσω από το όχημά μας φωνάζοντας χαρούμενα. Ο δρόμος δύσκολος και κουραστικός, χωματόδρομος ουσιαστικά και μόνο για οχήματα 4×4. Πολλοί επιλέγουν την τοπική πτήση από Ναϊρόμπι προς Μαασάι για να αποφύγουν αυτή την ανυπόφορη διαδρομή, αλλά εμείς θέλαμε περιπέτεια. Από τα σκαμπανεβάσματα του δρόμου λοιπόν, λες και ήμουν σε πλοίο με 10 μποφόρ, και την απίστευη σκόνη που έμπαινε παντού (μύτη, αφτιά, μάτια), αφού τα παράθυρα τα είχαμε λίγο ανοιχτά για να βγάζουμε φωτογραφίες, τα κατάφερα και ναι, ζαλίστηκα!!

Τελικά ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να αλλάξω θέση, οπότε από εκεί που καθόμουν στο πίσω μέρος του βαν μας, κάθησα μπροστά, παρέα με τον Francis και έβλεπα πλέον τα πάντα με καλύτερη οπτική γωνία. Εικόνες από την καθημερινότητα των κατοίκων κατά της διάρκεια της διαδρομής μας στη μέση του πουθενά, με μια αχανή έκταση ερήμου τριγύρω και ελάχιστη βλάστηση, κυρίως θάμνοι και ακακίες. Παρατηρούσαμε σπίτια, καταστήματα, ξενοδοχεία, όλα πρόχειρες κατασκευές, με τους ντόπιους να κουβαλάνε τρόφιμα ή ρούχα, ή να βόσκουν ζώα, κυρίως αγελάδες και κατσίκες, ακόμα και μικρά παιδιά μαζί με τα κοπάδια. Ώσπου ξαφνικά άρχισαν να ξεπροβάλλουν ελεύθερα, άγρια ζώα, κυρίως γκνου, ζέβρες και καμηλοπαρδάλεις, και ακόμα δεν μπήκαμε καν στο πάρκο!

Και φτάσαμε επιτέλους στην Ololaimutiek πύλη του πάρκου. Εδώ, οι γυναίκες Maasai περιμένουν υπομονετικά να πουλήσουν τα χειροποίητα σουβενίρ τους στους τουρίστες, οι οποίοι σταματούν υποχρεωτικά για να πληρώσουν το εισιτήριο εισόδου. Ευτυχώς για εμάς ήταν όλα τακτοποιημένα από τον οδηγό μας, οπότε φύγαμε άμεσα με προορισμό το ξενοδοχείο μας, Mara Sopa Lodge. Σε ύψος 2.100μ. και σε απόσταση μισής ώρας περίπου από το κυρίως πάρκο για σαφάρι, αυτό το όμορφα διακοσμημένο σε Αφρικανικό στυλ lodge με τα μικρά bungalows και τους όμορφους κοινόχρηστους χώρους, ήταν το σπίτι μας για τις επόμενες 2 ημέρες. Περισσότερες λεπτομέρειες στις φωτογραφίες, ώρα για σαφάρι.

Ένα ολιγόωρο απογευματινό σαφάρι ήταν η πρώτη μας επαφή με την υπέροχη Αφρικανική φύση. Το πάρκο κλείνει περίπου στις 18.30 με τη δύση του ηλίου, οπότε μέχρι εκείνη την ώρα μπορούσαμε να «κυνηγήσουμε» ελεύθερα άγρια ζώα και να απολαύσουμε το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα της Αφρικής. Διασχίζοντας με το αυτοκίνητο μεγάλες εκτάσεις ψάχνοντας τα ζώα, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να τα δεις τελικά. Γκνου, ζέβρες και γαζέλες υπάρχουν σε αφθονία παντού τριγύρω, από τη στιγμή που θα βγεις από το lodge σου. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα, ειδικά τα αρπαχτικά? Τύχη και μόνο τύχη.

Ευτυχώς οι οδηγοί των οχημάτων συνεννοούνται μεταξύ τους με τον ασύρματο, οπότε εάν κάποιος εντοπίσει ένα αρπαχτικό, ενημερώνει τους υπόλοιπους και όλα τα οχήματα μαζεύονται στο σημείο εκείνο για την παρατήρηση του ζώου. Από τη μιά αυτό είναι θετικό, γιατί και κάτι να ξεφύγει από τον δικό σου οδηγό, σε ενημερώνει κάποιος άλλος. Από την άλλη, σε κάποια σημεία μαζεύονται τόσα πολλά οχήματα που στο τέλος το ζώο μπορεί να ενοχληθεί ή να φοβηθεί και να φύγει. Και πιστέψτε με, κάποια από αυτά εντοπίζονται πολύ δύσκολα μέσα στο τοπίο της σαβάνας, καθώς τα χρώματά τους ταιριάζουν απόλυτα με το περιβάλλον και καμουφλάρονται.

Σε γενικές γραμμές πάντως, τα ζώα δεν φαίνονται να ενοχλούνται καθόλου από την παρουσία μας, παρά μόνο εάν τα πλησιάσουμε αρκετά κοντά. Στο φυσικό τους περιβάλλον γνωρίζουν ποιός είναι ουσιαστικά ο εχθρός τους, ποιός θα τα κυνηγήσει για τροφή και ποιός απλά θα κάτσει δίπλα τους χωρίς να κάνει κάτι. Οι καμηλοπαρδάλεις μας κοιτούσαν με περιέργεια, τα γκνου, οι ζέβρες και οι ελέφαντες αδιαφορούν εάν δεν τα πλησιάσεις και τα λιοντάρια, ε, μπορεί να μας έβλεπαν και ως δείπνο, αλλά είναι τόσο τεμπέλικα που εάν δεν πέσει ο ήλιος εντελώς δεν κουνιούνται ρούπι.

Πως να περιγράψεις με λόγια όλα αυτά που αισθάνεσαι όταν περιφέρεσαι με τις ώρες ανάμεσα σε άγρια ζώα και γίνεσαι κι εσύ μέρος του δικού τους κόσμου!

Ήρθε όμως η ώρα της επιστροφής. Η σαβάννα μας αποχαιρέτησε με αυτό το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Λένε πως η δύση του ηλίου είναι διαφορετική στην Αφρική, και είναι αλήθεια! Ο ήλιος κρύβεται πίσω από την αχανή έρημο και αχνοφαίνονται μόνο οι φιγούρες από τα δέντρα και τα ζώα. Ο ουρανός αλλάζει χρώμα σιγά σιγά, ξαφνικά βλέπεις όλες τις αποχρώσεις του πορτοκαλί και του κόκκινου! Το ηλιοβασίλεμα αυτό ήταν δυστυχώς και το μοναδικό που απολαύσαμε κατά τη διαμονή μας στα πάρκα, εφόσον τις υπόλοιπες ημέρες ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος. Δεν το χορταίνεις αυτό το τοπίο και δεν θέλαμε να φύγουμε. Αλλά το πάρκο έκλεινε κι έπρεπε όλοι να ξεκουραστούμε, γιατί αύριο μας περίμενε μία ακόμα καλύτερη ημέρα με ένα ολοήμερο σαφάρι και πολλές υπέροχες εκπλήξεις.