Κένυα: η πρώτη μου επαφή με τη μαύρη ομορφιά της Αφρικής

Το ταξίδι στην Κένυα ήταν για μένα ένα όνειρο από τότε που ήμουν παιδί και διάβαζα στο σχολείο γεωγραφία. Φανταζόμουν τον εαυτό μου να χαζεύει τα ελεύθερα άγρια ζώα με φόντο το εκπληκτικό τοπίο της σαβάνας και τα  υπέροχα αφρικανικά ηλιοβασιλέματα….ένα όνειρο που ζούσε μέσα μου για πολλά χρόνια. Δυστυχώς το όνειρο παρέμεινε όνειρο, ειδικά λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων και εμφυλίων των τελευταίων ετών. Mέχρι που πέρσυ το συζητήσα με την παρέα μου και αποφασίσαμε μέσα σε λίγα λεπτά: «φεύγουμε για Κένυα!». Τα εισιτήρια ήταν εύκολη υπόθεση, British Airways από Μόναχο – Λονδίνο και από εκεί απευθείας Ναϊρόμπι. Με μια μικρή βοήθεια από μια Ελληνίδα φίλη που είχε μείνει για κάποιο διάστημα με την οικογένειά της στο Ναϊρόμπι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, βρήκαμε και τοπικό οδηγό για να οργανώσουμε τα σαφάρι και όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι. Μετά από αρκετές ημέρες και συζητήσεις καταλήξαμε σε πρόγραμμα 7 ημερών στην ενδοχώρα για σαφάρι με τον τοπικό οδηγό και 5 μέρες στη νότια ακτή μόνοι μας. 2 ακόμα εσωτερικές πτήσεις από Ναϊρόμπι – Μομπάσα – Ναϊρόμπι και είμαστε έτοιμοι!!

Όχι ακριβώς, χρειαζόμασταν εμβόλια για τον κίτρινο πυρετό κ άλλες ασθένειες, χάπια για τη μαλάρια, ρούχα για σαφάρι, αντικουνουπικά, διάφορα φάρμακα για γαστρεντερίτιδες, εγκαύματα από τον δυνατό ήλιο του ισημερινού, ταξιδιωτική ασφάλεια, πω πω, τι απαιτητικό ταξίδι!! Ο γιατρός στη Γερμανία, όταν πήγαμε να κάνουμε το εμβόλιο του κίτρινου πυρετού μας κοίταξε όλο απορία: «τι θα πάτε να κάνετε στην Κένυα????» – «Σαφάρι, ππάνιο στον Ινδικό ωκεανό!» απάντησα γελώντας – «Μα, στην Κένυα? Είναι επικίνδυνα, η μαλάρια θερίζει, τρομοκρατικές επιθέσεις καθημερινά, ο λαός εκεί είναι φτωχός και άγριος, ξανασκεφτείτε το, δεν είναι χώρα αυτή για διακοπές!!» Τελικά τα εμβόλια εμείς τα κάναμε, πήραμε και τα κατάλληλα χάπια για τη μαλάρια που σκοτώνει κόσμο καθημερινά στην Αφρική και, επιτέλους, έφτασε η στιγμή να ταξιδέψουμε.

Πέρασαν 13 περίπου μαρτυρικές ημέρες στην επικίνδυνη αυτή χώρα! Επέστρεψα στο σπίτι ανακουφισμένη, από έναν τόπο τόσο άσχημο, με κακούς ανθρώπους που καραδοκούσαν όλη μέρα να μας σκοτώσουν και να μας ληστέψουν, κόλλησα κίτρινο πυρετό και τα κουνούπια με τσιμπούσαν συνεχώς, οπότε τα χάπια για τη μαλάρια δεν έκαναν σοβαρή δουλειά και τώρα υποφέρω από χίλιες δυο αρρώστιες! Με δάγκωσαν τα άγρια θηρία, παραλίγο να πνιγώ στα νερά του άγριου Ινδικού ωκεανού και τελικά, όλοι όσοι με απέτρεπαν να ταξιδέψω στην τόσο κακόφημη χώρα που λέγεται Κένυα, είχαν τόσο δίκιο! Δείτε και μόνοι σας το πόσο άσχημα πέρασα: 

Από τα δεκάδες εθνικά πάρκα της Κένυας, επέλεξα να επισκευθούμε τα 2 πιό σημαντικά. Το Maasai Mara για να παρακολουθήσουμε τη μετανάστευση των ζώων από την Τανζανία και το Amboseli στα σύνορα της Τανζανίας για την καταπληκτική θέα του στο θρυλικό όρος Κιλιμαντζάρο. Για την οργάνωση των σαφάρι συνεργάστηκα με ντόπιο οδηγό, ένα μικρό τουριστικό γραφείο με έδρα στο Ναϊρόμπι, το Wilsons Travels. Ο συνοδός μας Gerald, ως γνώστης φυσικά των πάρκων, μας ανέλαβε από τη στιγμή που κατεβήκαμε από το αεροδρόμιο και για όλες τις υπόλοιπες ημέρες των σαφάρι, και μαζί με τον οδηγό μας Francis περάσαμε 7 περίπου εκπληκτικές ημέρες όλοι μαζί παρέα.

Και τι δεν είδαμε, ζέβρες, γκνου, ελέφαντες, λιοντάρια, καμηλοπαρδάλεις, ύαινες με τα μωράκια τους, ιπποπόταμους, και ένα σωρό άλλα άγρια ζώα, να τρώνε, να κοιμούνται και να περπατάνε ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον. Το αποκορύφωμα των σαφάρι μας ήταν ένα πανέμορφο τσιτάχ που πετύχαμε στο Maasai Mara την ώρα που ετοιμαζόταν να επιτεθεί σε ένα κοπάδι από ζέβρες, αλλά τελικά μάλλον βαρέθηκε και τα παράτησε. Προφανώς δεν πεινούσε και τόσο….

Τους κακούς, επικίνδυνους κατοίκους αυτής της χώρας, που το μόνο που θέλουν από τον τουρίστα είναι να τον ληστέψουν ή να τον σκοτώσουν, εμείς δεν τους συναντήσαμε. Η αλήθεια είναι πως δεν βγήκαμε να περπατήσουμε μόνοι μας στις πόλεις. Η Κένυα όντως έχει περιοχές επικίνδυνες, γι’αυτό όμως εμπιστευθήκαμε ντόπιο οδηγό για τις μετακινήσεις μας.

Στο Ναϊρόμπι λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου δεν επισκευθήκαμε το κέντρο της πόλης, ούτε δυστυχώς την επικίνδυνη παραγκούπολη Kibera, και σε εστιατόρια που πήγαμε να φάμε, πήγαμε με αυτοκίνητο. Από εκεί και πέρα, μέσα στα εθνικά πάρκα συναναστραφήκαμε μόνο με τους υπαλλήλους των ξενοδοχείων μας και τη φυλή των Maasai Mara, όπου και πάλι, το παραδοσιακό χωριό είναι ούτως ή άλλως τουριστικό αξιοθέατο, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος. Στην επιστροφή μας από το πάρκο Amboseli, σταματήσαμε σε μία τοπική υπαίθρια αγορά στην πόλη Emali, και ως οι μοναδικοί τουρίστες και λευκοί, ξεχωρίζαμε από μακρυά. Ακόμα κι εκεί όμως δεν αισθανθήκαμε άσχημα, ΠΑΝΤΑ φυσικά μαζί με τον οδηγό μας, κάναμε βόλτα, βγάλαμε φωτογραφίες, αγοράσαμε φρούτα και αστειευτήκαμε με τα παιδιά των πωλητών και τα άστεγα ορφανά παιδιά – ζητιανάκια που ζουν μόνα τους στο δρόμο.

Τις υπόλοιπες ημέρες στην ακτή ήμαστε εντελώς μόνοι, κατά τη διάρκεια της ημέρας τριγυρνούσαμε με τα πόδια ή με τουκ-τουκ, τρώγαμε σε ταβέρνες ντόπιων και γενικά δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού κυρίως τα βράδια μετακινούμασταν μόνο με ταξί. Η αλήθεια είναι πως μόνο στη διαδρομή από Diani beach για το αεροδρόμιο της Mombasa ο κόσμος ήταν λίγο πιο εχθρικός όταν προσπαθούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες μέσα από το ταξί, αλλά και πάλι δεν είχαμε κάποια άσχημη εμπειρία. Το συναίσθημα που μου έμεινε από όλες αυτές τις μέρες είναι πως οι Κενυάτες είναι ένας απίστευτα φιλικός και ευγενικός λαός, που παρόλη τη φτώχια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του χαμογελά συνεχώς.

Και  πως καλό είναι πάντα να προσέχεις καθώς παντού υπάρχουν «κακοί» άνθρωποι.

Η νότια ακτή της Κένυας από Diani beach και μέχρι τα σύνορα της Τανζανίας είναι απλά ένα όνειρο….

Φοίνικες, λεπτή κάτασπρη αμμουδιά και εκτυφλωτικά γαλαζοπράσινα νερά!!

Μασκώτ της παραλίας οι καμηλίτσες που σε βολτάρουν κατά μήκος της ακτής ή, εάν δε θες να τις ταλαιπωρήσεις, μπορείς να νοικιάσεις μία παραδοσιακή ξύλινη βάρκα από δέντρα μάνγκο και να πεταχτείς απέναντι μέχρι τη μικρή λωρίδα αμμουδιάς μέσα στη θάλασσα. Δε θα πω περισσότερα, θα αφήσω τις φωτογραφίες να σας ταξιδέψουν.