Πως είναι άραγε να ταξιδεύεις ως μόνη, ξανθιά γυναίκα, για 20 ημέρες σε μία μουσουλμανική χώρα της Δυτικής Αφρικής, που μέχρι και σήμερα, η μισή θεωρείται υψίστου κινδύνου λόγω Al Qaeda; Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό είναι σίγουρα δύσκολα, επικίνδυνα, ακατόρθωτα. Κι όμως, το 20ήμερο αυτό ταξίδι μου σε μία από τις πιο φτωχές και αραιοκατοικημένες χώρες του πλανήτη, μόνο επικίνδυνο δεν ήταν. Η Μαυριτανία προσφέρει δυνατές συγκινήσεις, συναναστροφή με φιλόξενους και ντροπαλούς ντόπιους και μοναδικά τοπία που σου κόβουν την ανάσα, καθώς το 90% της χώρας βρίσκεται μέσα στην έρημο Σαχάρα.
Η ζωή κυλάει αργά σε αυτή την ξεχασμένη γωνιά του πλανήτη, και εσύ θα πρέπει να ξεπεράσεις τα όρια του χρόνου, της καθαριότητας, της άνεσης και του δυτικού τρόπου ζωής. Αν και διαθέτει κάποιες ελάχιστες τουριστικές υποδομές, για να ζήσεις την αυθεντική Μαυριτανία, θα πρέπει να κοιμηθείς στο πάτωμα ή στην αυλή κάποιου σπιτιού, σε σκηνή στη μέση του πουθενά, να σε ξυπνήσει η προσευχή της οικοδέσποινας τα χαράματα, να δοκιμάσεις την παραδοσιακή κουζίνα με τα χέρια από το ίδιο πιάτο με τους ντόπιους, να πιεις νερό από το πηγάδι μιας όασης, να μετακινηθείς με τα δημόσια μεταφορικά μέσα διασχίζοντας τεράστιες αποστάσεις στην έρημο, ή απλά να κάνεις οτοστόπ και να ταξιδέψεις στην καρότσα ενός αγροτικού ή στη χειρότερη, μέσα σε ένα βαγόνι γεμάτο σκόνη σιδήρου! Έτσι έκανα κι εγώ, και το απαιτητικό αυτό ταξίδι στη μαγική Μαυριτανία, είναι πλέον το καλύτερο και πιο αυθεντικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι στιγμής στη ζωή μου, με δυνατές στιγμές που θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μου.
Είναι πολλά που θέλω να διηγηθώ αλλά δε χωράνε σε ένα μόνο άρθρο. Γι’αυτό εδώ θα βρείτε απλά το πλάνο του ταξιδιού μου και έναν μικρό οδηγό για το κάθε μέρος που επισκέφθηκα ολομόναχη, χωρίς πρόγραμμα και έχοντας πλήρη άγνοια για το που θα με έβρισκε η επόμενη μέρα. Το ταξίδι άλλωστε είναι ελευθερία, σωστά;
NOUAKCHOTT
Προσγειώθηκα στην πρωτεύουσα της Μαυριτανίας με Turkish Airlines, μέσω Κων/πολης. Η βίζα εισόδου 30 ημερών κοστίζει 55 € και η αρκετά χρονοβόρα διαδικασία είναι η εξής: περιμένεις σε ουρά να μπεις σε ένα γραφείο, για να σε βγάλουν φωτογραφία και να πάρουν δακτυλικά αποτυπώματα. Στη συνέχεια, παραλαμβάνεις το διαβατήριό σου με την έγκυρη βίζα και συνεχίζεις για τον έλεγχο της αστυνομίας πριν την έξοδο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν περίμενα ούτε 5’ για τη βίζα, δε μου ζήτησαν δακτυλικά αποτυπώματα και δεν με έβγαλαν καν φωτογραφία. Δεν είχα καταλάβει τι γινόταν, μέχρι που είδα τη φωτογραφία της βίζας! Φορούσα το μπλε τουρμπάνι που είχα αγοράσει παλιότερα από το Μαρόκο, και το οποίο βρισκόταν εκείνη τη στιγμή μέσα στη βαλίτσα! Τους ρώτησα που βρήκαν αυτή τη φωτογραφία και μου απάντησαν γελώντας “από την προηγούμενη φορά που ήρθες!”. Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα ότι είχαν κρατήσει και τα δακτυλικά μου αποτυπώματα, αλλά και τη φωτογραφία μου από πριν ενάμιση χρόνο, όταν βρισκόμουν στα σύνορα με τη Δυτ.Σαχάρα και που λόγω πανδημίας έκλεισαν και αναγκάστηκα να επιστρέψω στο Μαρόκο. Τέτοια οργάνωση η Μαυριτανία!!
Συνέχισα προς την έξοδο, όπου και συναντήθηκα με τον Baba, τον ντόπιο που θα με φιλοξενούσε για τις επόμενες ημέρες στην πρωτεύουσα. Τον Baba λοιπόν, τον γνώρισα αρχικά διαδικτυακά, μέσω μιας άλλης κοπέλας που ταξίδευε επίσης μόνη στη Μαυριτανία, και κατέληξε ως ο καλύτερος μου φίλος σε αυτό το ταξίδι. Είναι ένα πολύ αξιόλογο παιδί, μιλάει άπταιστα αγγλικά και έχοντας ήδη δικό του τουριστικό γραφείο (T’ore Mauritania), είναι άριστος γνώστης της χώρας του. Αν και δεν ήμουν πελάτισσα, ο Baba ήταν εξαιρετικός οικοδεσπότης! Με φιλοξένησε στο σπίτι του, μαζί με την υπέροχη οικογένειά του, κάναμε παρέα στην πόλη λες και ήμασταν φίλοι από παλιά, και ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει σε οτιδήποτε χρειαζόμουν κατά τη διάρκεια της περιήγησής μου στη Μαυριτανία.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το Nouakchott: η μουντή πρωτεύουσα της Μαυριτανίας με τους 1.000.000 κατοίκους, είναι χτισμένη μέσα στην έρημο Σαχάρα, με ελάχιστους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, πάρα πολλή κίνηση και πολλά σκουπίδια παντού. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, και εκτός από κάνα δυο αξιόλογα αξιοθέατα, δεν έχει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον επισκέπτη. Εγώ έμεινα αρχικά 2 ημέρες στο σπίτι της οικογένειας του Baba (και άλλες δύο αργότερα, λόγω αλλαγής λεωφορείων), οπότε δε διανυκτέρευσα σε ξενοδοχείο και δεν μπορώ να προτείνω κάποιο κατάλυμα στην πόλη.
Μετακινήθηκα κυρίως με τα ταξί (shared taxi) με στάνταρ δρομολόγια και ταρίφα που μοιράζονται οι πελάτες: 10-20UM/διαδρομή, και με uber 150UM/διαδρομή. Δεν χρησιμοποίησα καθόλου αστικά λεωφορεία, λόγω covid. (θα ακολουθήσει ξεχωριστό άρθρο)
Σημεία ενδιαφέροντος στο Νουακσότ:
- Port de peches – το λιμάνι με την ψαραγορά και τις χρωματιστές πιρόγες
- Camel market – η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά καμήλας της Αφρικής, λίγο έξω από την πόλη
- Mosque Saudi – το μεγαλύτερο τζαμί της πόλης (στο οποίο όμως δε μου επέτρεψαν να μπω)
- Πλατεία Ανεξαρτησίας και κεντρική αγορά
- Εθνικό Μουσείο
- Sultan παραλία – 8χλμ περίπου από το κέντρο, για ξεκούραση και μπάνιο
OUALATA & NEMA
Η Oualata, που είναι χτισμένη στη μέση κυριολεκτικά του πουθενά, ήταν ο μεγάλος μου έρωτας στη Μαυριτανία. Αν και είχα σκοπό να την επισκεφθώ στο τέλος του ταξιδιού, τυχαία αποφασίστηκε ως ο επόμενος προορισμός μετά την πρωτεύουσα. Η πρόσβαση ήταν πραγματικά Γολγοθάς: 1.200χλμ από το Nouakchott μέχρι την πόλη Nema με mini-van και από εκεί άλλα 100χλμ με τζιπ (shared taxi). Χρειάστηκαν δυόμιση μέρες και 2 διανυκτερεύσεις σε τυχαίο motel στην πόλη Kiffa και σε σπίτι ντόπιου στη Nema, μέχρι να φτάσω στον πολυπόθητο προορισμό μου.
Και οι δύο πόλεις βρίσκονται στη νοτιοανατολική πλευρά της χώρας, κοντά στα σύνορα με το Μάλι και θεωρούνται υψίστου κινδύνου χωρίς λόγο! Η Νέμα είναι η τελευταία πόλη την οποία μπορείς να επισκεφθείς με συμβατικό αυτοκίνητο. Είναι μία αδιάφορη πόλη, μουντή, βρώμικη, και εκτός από τους πολύ συμπαθητικούς κατοίκους της, δε βρήκα τίποτα το αξιόλογο. Πέρασα τις περισσότερες ώρες με την οικογένεια που με φιλοξένησε και μετά από μια βόλτα στην κεντρική αγορά, αναχώρησα το μεσημέρι για την τρίτη αρχαία πόλη της χώρας.
Η Ουαλάτα από την άλλη, είναι ένα στολίδι μέσα στην έρημο, μια πανέμορφη χρωματιστή πόλη, την οποία θεωρώ ως την πιο ωραία της χώρας. Υπήρξε σταθμός καραβανιών και πλέον χωρίζεται σε 2 πόλεις: την αρχαία, με τις διάσημες τοιχογραφίες στα παλιά πλίνθινα σπίτια, που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε λόφο και κατοικείται μέχρι και σήμερα, και την καινούρια, με τα απλά κεραμιδί σπίτια, που βρίσκεται χαμηλά στην πεδιάδα. Έμεινα 2 ημέρες/2 νύχτες στο σπίτι μιας οικογένειας στην παλιά πόλη και έζησα ξανά τη δύσκολη καθημερινότητα των κατοίκων της, χωρίς τρεχούμενο νερό, αποχετευτικό σύστημα, μεταφορικό μέσο. Οι ντόπιοι ήταν πάρα πολύ φιλικοί, αν και πιο κλειστοί από τους υπόλοιπους Μαυριτανούς που συνάντησα. Ήταν επόμενο, καθώς η απομόνωση σε αυτό το τόσο απομακρυσμένο κομμάτι της Σαχάρας δεν προσφέρεται για τουρισμό.
Σημεία ενδιαφέροντος στην Ουαλάτα:
- Ολόκληρη η παλιά πόλη και τα μισογκρεμισμένα σπίτια με τις χρωματιστές τοιχογραφίες και τις αρχαίες ξύλινες πόρτες
- Οι εσωτερικές αυλές των παλιών σπιτιών
- Παλιές βιβλιοθήκες με αρχαία χειρόγραφα βιβλία – επισκέφθηκα δύο, μία προσωπική συλλογή και την επίσημη βιβλιοθήκη της παλιάς πόλης
- Η κορυφή του λόφου με την εκπληκτική θέα σε όλη την περιοχή
- Η λίμνη με τις καμήλες έξω από τη νέα πόλη
* Η διαμονή μου στο σπίτι ντόπιων μου κόστισε 500UM για τις 2 διανυκτερεύσεις και όλα τα γεύματα
OΑΣΗ TERJIT
Μετά από μία έκτακτη διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα, λόγω βλάβης του λεωφορείου της επιστροφής από Ουαλάτα, έφτασα επιτέλους στην πιο διάσημη όαση της χώρας. Το ταξίδι των 5-6 ωρών περίπου ξεκίνησε από την πρωτεύουσα με minivan, με προορισμό την πόλη Atar. Για να φτάσω στην όαση όμως, θα έπρεπε να κατέβω σε μια διασταύρωση λίγα χιλιόμετρα πριν την πόλη, κάπου στη μέση του πουθενά. Από την αρχή της διαδρομής ενημέρωσα λοιπόν τον οδηγό και με άφησε στο φυλάκιο της αστυνομίας (στρατονομίας για την ακρίβεια) μέχρι να περάσει κάποιο τυχαίο αμάξι για να με πάρει μέχρι το επόμενο φυλάκιο. Δυστυχώς, καθώς δεν υπάρχει κανένα δημόσιο μέσο μεταφοράς για την όαση, ο χρόνος αναμονής είναι άγνωστος. Μέχρι να περάσει το ένα και μοναδικό αμάξι που πήγαινε προς εκείνη την κατεύθυνση, οι αστυνομικοί με κάλεσαν στο φυλάκιο και μου προσέφεραν τσάϊ. Το αγροτικό που πέρασε μετά από αρκετή ώρα, ήταν φουλ και για να αποφύγω τον κόσμο μέσα, κάθισα πάνω στην καρότσα μέχρι την επόμενη στάση. Ο οδηγός δε μου χρέωσε τίποτα και το θεώρησε υποχρέωσή του να με βοηθήσει να φτάσω στον προορισμό μου με ασφάλεια.
Η διαδρομή ήταν εκπληκτική! Δεν υπήρχαν αμμόλοφοι σε εκείνη την περιοχή, παρά μόνο ψηλοί βράχοι με ιδιαίτερους σχηματισμούς. Βρισκόμουν ήδη στο plateau Adrar, το τεράστιο οροπέδιο της κεντρικής Μαυριτανίας, γνωστό για την ιστορία και τις αρχαίες πόλεις, αλλά και για το ιδιαίτερο άνυδρο τοπίο, με βουνά, φαράγγια και απέραντους αμμόλοφους. Στο επόμενο φυλάκιο οι αστυνομικοί κάλεσαν τον ιδιοκτήτη του καμπ στο οποίο θα διανυκτέρευα εκείνο το βράδυ, και σε λίγα λεπτά ήρθε να με παραλάβει με το αμάξι του ένας γλυκύτατος κυριούλης, ο Jemal. Το καμπ του, αν και πολύ βασικό, είναι το πιο διάσημο της περιοχής, καθώς βρίσκεται λίγο έξω από την όαση, την οποία μπορείς να επισκεφθείς με τα πόδια. Όλες οι σκηνές είναι υφασμάτινες, με ένα πολύ λεπτό στρωματάκι στο πάτωμα για κρεββάτι. Για φαγητό δεν υπάρχει κάτι άλλο στην περιοχή, οπότε το καμπ προσφέρει και γεύματα (εγώ έκλεισα δείπνο και πρωινό). Αρχικά δεν ήξερα πόσες ημέρες θα έμενα εκεί, αλλά επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις, μία βραδιά ήταν αρκετή. (θα ακολουθήσει ξεχωριστό άρθρο)
Σημεία ενδιαφέροντος στην Terjit:
- H όαση, η πιο διάσημη της χώρας, απλωμένη μέσα σε φαράγγι, στην οποία μπορείς να κάνεις απλά μια περιήγηση μέχρι τη μικρή πισίνα/λιμνούλα ή να κάτσεις για ξεκούραση κάτω από τους αμέτρητους φοίνικες
- Το διπλανό μικρό χωριό για μια αυθεντική εικόνα της ζωής στην περιοχή
- Το view point στο καμπ, με την εκπληκτική θέα στην όαση, το χωριό και την τριγύρω πεδιάδα
* Τιμές για το Καμπ Chez Jemal: Τέντα: 290UM / πρωϊνό: 100UM / δείπνο: 250UM
* Εισιτήριο εισόδου για την όαση: 200UM ή 150UM εάν διανυκτερεύσεις στο καμπ Chez Jemal
OUADANE
Η επόμενη στάση μου ήταν η 4η αρχαιότερη πόλη της χώρας, η Ouadane. Έφτασα εκεί με shared taxi από το Atar και διανυκτέρευσα 2 βραδιές σε ξενώνα λίγο έξω από την πόλη. Η Ουαντάν χωρίζεται σε 2 πόλεις, την αρχαία και τη νέα, και οι δύο χτισμένες πάνω σε λόφο. Για να μπεις στην παλιά πόλη, φτάνεις στην είσοδο αριστερά από τον κεντρικό δρόμο, όπου και πληρώνεις ένα μικρό εισιτήριο εισόδου το οποίο περιλαμβάνει και ξεναγό. Η περιήγηση στα δρομάκια και τα γκρεμισμένα σπίτια της αρχαίας πόλης (η οποία δεν κατοικείται) διαρκεί περίπου μία ώρα μέχρι το παλιό τζαμί, και από εκεί και πέρα συνεχίζεις μόνος στη νέα πόλη, χωρίς τον ξεναγό. Η παλιά πόλη είναι αρκετά εντυπωσιακή, αλλά εκτός από τα ερείπια και την απεριόριστη θέα στη γύρω περιοχή, δεν προσφέρει κάποιο άλλο αξιοθέατο.
Η νέα πόλη είναι μικρή και αρκετά αδιάφορη, χωρίς κάποια σημαντική αρχιτεκτονική. Αφού περιηγήθηκα στα στενά, επισκέφθηκα 2 σχολεία και προς μεγάλη μου απογοήτευση συνάντησα πολλά παιδιά που δεν ήταν και πολύ φιλικά απέναντί μου. Η αλήθεια είναι ότι από όλη τη χώρα ήταν το μοναδικό μέρος που δε μου άρεσε ιδιαίτερα και δυστυχώς αναγκάστηκα να μείνω 2 βραδιές, καθώς την πρώτη μέρα έφτασα αργά και είχε ήδη σκοτεινιάσει. Μεγάλο ενδιαφέρον όμως είχε ένας ντόπιος, ο Sidi, ιδιοκτήτης του παλαιότερου σπιτιού της πόλης και πολλών αρχαίων χειρόγραφων και αντικειμένων. Πέρασα αρκετές ώρες χαζεύοντας τον πολιτιστικό θησαυρό που δυστυχώς δεν μπορεί να αξιοποιήσει, και πριν αναχωρήσω γευματίσαμε μαζί με την οικογένειά του στο σπίτι του. (θα ακολουθήσει ξεχωριστό άρθρο)
Σημεία ενδιαφέροντος στην Ouadane:
- Η αρχαία πόλη, με είσοδο και ξεναγό: 200UM
- Η νέα πόλη απλά για βόλτα
- Το παλαιότερο σπίτι της πόλης που λειτουργούσε πριν χρόνια ως μουσείο και η ιδιωτική βιβλιοθήκη με τα χειρόγραφα του Sidi (φιλοδώρημα 200UM)
* Τιμές για το Καμπ Auberge Zaida Vasque: Δίκλινο δωμάτιο: 1.000UM /Τέντα: 300UM /πρωϊνό: 150UM /δείπνο: 250UM
CHINGUETTI
Η νο.1 πιο αρχαία πόλη της Μαυριτανίας, παλιός σταθμός καραβανιών, ήταν για μένα η 2η πιο όμορφη και ενδιαφέρουσα του ταξιδιού μου. Έφτασα εκεί αργά το βράδυ με shared taxi, από ένα σημείο πάλι στη μέση του πουθενά, λίγο πριν την Atar. Εκείνη η μέρα ήταν απίστευτα κουραστική και μία από τις χειρότερες του ταξιδιού μου. Το ίδιο πρωϊ υποτίθεται θα αναχωρούσα από την Ouadane με ιδιωτικό αμάξι και θα έφτανα σε λίγες ώρες στο Chinguetti διασχίζοντας τη Σαχάρα. Δυστυχώς όμως λόγω κακής συνεννόησης δεν μου έκλεισαν το τζιπ, ενώ είχα ήδη χάσει και το δημόσιο βανάκι για την Atar. Έτσι ξέμεινα χωρίς να το θέλω στη μοναδική πόλη που δε συμπάθησα, και που δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να φύγω. Η μόνη λύση ήταν για ακόμα μία φορά η επέμβαση των αστυνομικών. Αφού ξόδεψα όλο το πρωϊνό να περιμένω μαζί τους στο φυλάκιο της πόλης, κάποια στιγμή μου βρήκαν έναν τυχαίο ντόπιο, ο οποίος θα πήγαινε σε ένα χωριό πριν την Ατάρ. Με φόρτωσε λοιπόν μαζί του ως το επόμενο φυλάκιο, κι εκεί περίμενα πάλι να περάσει κάποιος άλλος για να με πάρει μαζί του μέχρι το Chinguetti. Το μόνο θετικό που έχω να θυμάμαι από εκείνη τη μέρα είναι η φιλοξενία και η ευγένεια των αστυνομικών, που με λυπήθηκαν και μου πρόσφεραν φαγητό και τσάϊ όσες ώρες περίμενα μαζί τους. Κάποια στιγμή πέρασε επιτέλους ένα τζιπ και έτσι κατάφερα τελικά να φτάσω στον προορισμό μου, λίγο πριν σκοτεινιάσει.
Το Chinguetti χωρίζεται επίσης σε 2 πόλεις, την αρχαία και τη νέα, χτισμένες και οι δύο μέσα στη Σαχάρα, σε απόσταση αναπνοής από τους αμμόλοφους. Η αρχική παλιά πόλη βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά, αλλά εγκαταλήφθηκε από τους κατοίκους της λόγω εξάπλωσης της Σαχάρας, με αποτέλεσμα να είναι θαμμένη αυτή τη στιγμή κάτω από την άμμο. Η μετέπειτα αρχαία πόλη βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τους αμμόλοφους, λίγο πιο προστατευμένη από την προηγούμενη, με τον κίνδυνο όμως να καλυφθεί και αυτή από την άμμο στο μέλλον. Η νέα πόλη είναι χτισμένη λίγο πιο πίσω, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έμεινα αρχικά ένα βράδυ μόνο σε ξενώνα στη νέα πόλη, και νωρίς το επόμενο πρωί αναχώρησα με έναν καμηλιέρη για ένα 3ήμερο στην έρημο με τους νομάδες.
Περπατήσαμε 11χλμ διασχίζοντας ατελείωτους χρυσαφί αμμόλοφους, εγώ, ο καμηλιέρης και η καμήλα του που μετέφερε τα δικά μου πράγματα και προμήθειες για τη διαμονή μας σε καταυλισμό συγγενών του. Οι 2 διανυκτερεύσεις σε μια αχυρένια καλύβα στη μέση της ερήμου ήταν και η πιο αγαπημένη μου εμπειρία από αυτό το ταξίδι. Επιστρέψαμε στο Chinguetti το επόμενο πρωϊ, διασχίζοντας πάλι με τα πόδια τη Σαχάρα και την ίδια ημέρα επισκέφθηκα την παλιά πόλη με τα πλίνθινα σπίτια και τις διάσημες βιβλιοθήκες με τα αρχαία χειρόγραφα. (θα ακολουθήσει ξεχωριστό άρθρο)
Σημεία ενδιαφέροντος στο Chinguetti:
- Η αρχαία πόλη, με το τζαμί, τα Ισλαμικά σχολεία και τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες με τα αρχαία χειρόγραφα (εισιτήριο εισόδου 100UM)
- Οι γειτονικοί αμμόλοφοι και η αχανής έρημος
* Τιμές για το Auberge Zarga: απλό δωμάτιο με κοινόχρηστο μπάνιο: 150 UM / Zarga garden: ψάθινη καλύβα με κοινόχρηστο μπάνιο: 200 UM / πρωϊνό: 50 UM / γεύμα: 100 UM / δείπνο: 200 UM
* Τιμή για το 3ήμερο με τους νομάδες: 60€
ATAR & CHOUM
Η Ατάρ είναι μία μικρή πόλη στη βόρεια Μαυριτανία, και αποτελεί κυρίως τη βάση για εκδρομές στην τριγύρω περιοχή. Δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον επισκέπτη, οπότε κι εγώ ήμουν απλά περαστική λόγω αλλαγής λεωφορείων για Ouadane και Choum. Υπάρχουν αρκετά παραδοσιακά εστιατόρια, μεγάλα σούπερ μάρκετ και λαϊκή αγορά, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνει όλους τους ταξιδιώτες του βορρά που θέλουν να προμηθευτούν τα απαραίτητα για τις εκδρομές και το ταξίδι με το τρένο.
Το Σουμ είναι ένα μικρό, αδιάφορο χωριό, ο δεύτερος σταθμός επιβίβασης στη διαδρομή του τρένου με τον σίδηρο, μετά από την πόλη αναχώρησης Ζουεράτ. Πέρασα αρκετές ώρες εκεί περιμένοντας το τρένο, κάνοντας παρέα με τους ντόπιους σε ένα μικρό εστιατόριο.
IRON ORE TRAIN – το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου
Το ταξίδι με το τρένο είναι μία ιδιαίτερη εμπειρία από μόνο του και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πόλος έλξης των τολμηρών ταξιδιωτών που επισκέπτονται τη Μαυριτανία. Εγώ επιβιβάστηκα από το χωριό Σουμ και πέρασα 12 ώρες πάνω στο γεμάτο με σκόνη σιδήρου βαγόνι, μέχρι τον τελικό προορισμό του, την πόλη Nouadhibou.
Περισσότερες λεπτομέρειες στο άρθρο εδώ.
NOUADHIBOU
Το Νουαντιμπού είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Μαυριτανίας. Στο λιμάνι του καταλήγει το σιδηρομετάλλευμα από τα ορυχεία της Ζουεράτ και η ψαραγορά του είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας, μετά της πρωτεύουσας. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της χερσόνησου που μοιράζεται με τη Δυτική Σαχάρα, στο βόρειο δυτικό άκρο της χώρας. Σαν πόλη δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο και μου θύμησε πάρα πολύ την επίσης αδιάφορη πόλη Dakhla της Δυτικής Σαχάρας. Έφτασα το πρωί, μετά τη 12ωρη διαδρομή με το τρένο, και έκλεισα κατευθείαν δωμάτιο σε ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, για να ξεκουραστώ, να κάνω μπάνιο και να καθαρίσω τα πράγματά μου από τη σκόνη του τρένου. Αργότερα συναντήθηκα με έναν ντόπιο γνωστό, για βόλτα στην πόλη και στις παραλίες. Το επόμενο πρωϊ επισκέφθηκα την ψαραγορά και το μεσημέρι αναχώρησα για την πρωτεύουσα. (θα ακολουθήσει ξεχωριστό άρθρο)
Σημεία ενδιαφέροντος στο Nouadhibou:
- Port de peches – η μεγάλη ψαραγορά με τις χρωματιστές ξύλινες βάρκες
- Οι παραλίες για βόλτα ή μπάνιο
* Τιμή για το Ξενοδοχείο Al Jazera: Δίκλινο με ευρωπαϊκό πρωϊνό: 1.700 UM
ROSSO
Το Ρόσο είναι μία μικρή πόλη στα νότια σύνορα με Σενεγάλη, χτισμένο στις όχθες του ομώνυμου ποταμού. Τα σύνορα αυτά θεωρούνται τα χειρότερα της Μαυριτανίας και τα πιο διευθαρμένα όλης της Αφρικής. Η πόλη είναι μια ακόμα κλασική Αφρικανική, αδιάφορη πόλη με πολλή κίνηση και άπειρα σκουπίδια παντού. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το πέρασμα των συνόρων και η είσοδός μου στη Σενεγάλη έγινε άμεσα, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Περισσότερες λεπτομέρειες σε επόμενο άρθρο.
Νόμισμα: ουγκίγια UM / 1€ = 40,50UM (αλλαγή συναλλάγματος στη μαύρη αγορά)
Τοπική κάρτα SIM για κινητό: Δίκτυο Moov Mauritel – η κάρτα κοστίζει 150UM / 6GB για ΣΚ κοστίζουν 100UM / 2,5GB για καθημερινές κοστίζουν 100UM / 2,5 ώρες ομιλίας κοστίζουν 100UM (το ίντερνετ είναι γενικά αργό, ενώ στις απομακρυσμένες περιοχές Nema, Oualata και μέσα στην έρημο, δεν υπάρχει καθόλου σήμα)
Κόστος μετακινήσεων στη χώρα:
- Nouakchott – Nema: 1.300UM με minivan
- Nema – Oualata: 300UM με shared jeep / διαδρομή
- Nema – Nouakchott: 1.400UM με λεωφορείο
- Nouakchott – Atar: 400UM με minivan
- Terjit – Atar: 150UM με shared taxi
- Atar – Ouadane: 400UM με shared taxi
- Atar – Chinguetti: 200UM με shared taxi
- Chinguetti – Atar: 200UM με shared taxi
- Atar – Choum: 400UM με minivan
- Nouadhibou σιδηρ. σταθμός – Nouadhibou πόλη: 400UM με πριβέ ταξί
- Nouadhibou – Nouakchott: 600UM με λεωφορείo
- Nouakchott – Rosso: 250UM με λεωφορείo
Ασφάλεια:
Προς μεγάλη μου λύπη, ακόμα και σήμερα, διαβάζω οδηγίες από διάφορες πρεσβείες για την ασφάλεια της Μαυριτανίας. Στους χάρτες των ιστοσελίδων αυτών, η μισή και παραπάνω χώρα παρουσιάζεται κόκκινη, υψίστου κινδύνου, λόγω τρομοκρατικών οργανώσεων, απαγωγών τουριστών, παρενόχλησης γυναικών, κλπ. Το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μου πραγματοποιήθηκε σε αυτή την απαγορευμένη περιοχή. Όλη η ανατολική πλευρά της χώρας, την οποία επισκέφθηκα ολομόναχη με δημόσια μέσα, θεωρείται επικίνδυνη, ακόμα και η διαδρομή του τρένου παράλληλα με τα σύνορα της Δυτ.Σαχάρας.
Η δική μου η εμπειρία όμως ήταν εντελώς διαφορετική. Τουρίστες δεν υπήρχαν, παρά μόνο ελάχιστοι στο βορρά και στην πρωτεύουσα. Οι ντόπιοι με διαβεβαίωσαν ότι τρομοκρατικές οργανώσεις δεν υφίστανται πλέον στη χώρα, και εδώ και πολλά χρόνια ζουν κάτω από εντελώς ειρηνικές συνθήκες. Υπάρχουν πάρα πολλά φυλάκια στρατονομίας σε όλους τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους και ο έλεγχος είναι πολύ αυστηρός. Αν και ελέγχουν μόνο διαβατήριο και βίζα, και δε ζητάνε πλέον το έγγραφο fiche όπως παλιά, καλό θα ήταν να έχετε αρκετές φωτοτυπίες του διαβατηρίου σας, σε περίπτωση που θέλουν να κρατήσουν αντίγραφο. Εγώ είχα περίπου 40 φωτοτυπίες, οι οποίες τελικά δε μου χρειάστηκαν.
Σε γενικές γραμμές πάντως, συνάντησα φιλήσυχους ντόπιους, με διάθεση να βοηθήσουν και όχι να με εκμεταλλευτούν, και δεν πρόσεξα καμία ύποπτη συμπεριφορά απέναντί μου, ούτε ως τουρίστρια, ούτε ως γυναίκα. Τις περισσότερες φορές ήταν απλά περίεργοι και προσπαθούσαν να μου πιάσουν κουβέντα για να καταλάβουν τον λόγο του ταξιδιού μου και όχι για να με ενοχλήσουν. Είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να προσέχουμε όπου και να ταξιδεύουμε, και πολύ περισσότερο ως γυναίκες μόνες. Ακόμα και στην πιο ακίνδυνη γωνιά του πλανήτη μπορεί να προκύψει θέμα ασφάλειας, χωρίς να το περιμένουμε. Παρόλ’αυτά, θεωρώ ότι η Μαυριτανία είναι ασφαλέστατη χώρα, για κάθε είδους τουρισμό και επισκέπτη.