Ορειβασία στο Έβερεστ Base Camp: το πρόγραμμα (1)

Σε συνέχεια προηγούμενου εισαγωγικού άρθρου σχετικά με το 11ήμερο ορειβατικό ταξίδι μου πάνω στα Ιμαλάϊα του Νεπάλ, έχω ετοιμάσει 4 ακόμα άρθρα αναφορικά με το πρόγραμμα, τις τοποθεσίες, το υψόμετρο και τη διάρκεια του trekking, για κάθε μέρα ξεχωριστά. 11 λοιπόν αξέχαστες ημέρες, γεμάτες όμορφες στιγμές, εκπληκτικά τοπία και τεράστιες δυσκολίες που μου προσέφεραν την πιο συγκλονιστική εμπειρία της ζωής μου.

Όπως έχω ήδη αναφέρει, το tour που έκλεισα είχε διοργανωθεί από το τοπικό Νεπαλέζικο γραφείο Footprintadventure με συμμετοχές ατόμων από όλο τον πλανήτη. Στην τιμή συμπεριλαμβάνονταν για τις 11 ημέρες στα Ιμαλάϊα: η εσωτερική πτήση προς/από Lukla, η διαμονή σε δίκλινο δωμάτιο σε τοπικά teahouses με κοινόχρηστες τουαλέτες, 3 γεύματα ημερησίως, η συνοδεία ντόπιων οδηγών, οι αχθοφόροι Sherpas, καθώς και 2 βραδιές σε ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα Kathmandu και ένα city tour. Ο εξοπλισμός και ότι έξοδα προέκυπταν επί τόπου θα επιβάρυναν τον καθένα προσωπικά.

Κατά την άφιξή μου λοιπόν στο Kathmandu, με παρέλαβε ένας από τους οδηγούς του γκρουπ και με συνόδεψε μέχρι το ξενοδοχείο, στο οποίο θα διέμενα για τις 2 επόμενες βραδιές. Εκείνη τη μέρα θα έκανα μόνη μου βόλτα στους ναούς και στο κέντρο της πόλης και την επόμενη θα μαζευόμασταν όλο το γκρουπ για ένα κοινό tour στην πόλη, με σκοπό να γνωριστούμε και να οργανωθούμε για το ταξίδι. Έτσι λοιπόν 13 άτομα από διάφορες χώρες του κόσμου γίναμε μία παρέα με κοινό στόχο, τι άλλο, την επιτυχή ανάβαση στο Everest Base Camp. Ένα βράδυ πριν την αναχώρησή μας για την πτήση προς Lukla, επισκευθήκαμε και ένα κατάστημα με ορειβατικό εξοπλισμό για να αγοράσουμε/νοικιάσουμε ότι έλειπε από τον καθένα μας. 

Ημέρα 1

Πτήση προς Lukla (2,804 m) και πεζοπορία μέχρι το Phakding (2,610 m) – 9 χλμ., διάρκεια 3 1/2 ώρες

Η πτήση μας θα αναχωρούσε κανονικά από το διεθνές αεροδρόμιο του Kathmandu, αλλά μόλις λίγες μέρες πριν, είχε αποφασιστεί η παύση όλων των πτήσεων, λόγω επέκτασης του διαδρόμου για τη συγκεκριμένη διαδρομή. Ξεκινήσαμε ξημερώματα λοιπόν για να μεταφερθούμε με λεωφορείο σε ένα άλλο αεροδρόμιο και από εκεί να πάρουμε την πρώτη πτήση προς Lukla. Μετά από 3 ώρες δύσκολης διαδρομής ανάμεσα από βουνά, φτάσαμε στο χωριό Ramechhap στα 1619 μ. Λόγω δυνατού αέρα όμως, όλες οι πτήσεις είχαν αναβληθεί μέχρι νεωτέρας. Αναγκαστικά έπρεπε να περιμένουμε στο μικρό αεροδρόμιο που δεν είχε τίποτε άλλο, παρά μόνο ένα διάδρομο και ένα μικρό υπαίθριο καφέ.

Το κακό με τις πτήσεις προς Lukla είναι ότι μπορούν να ακυρωθούν όλες για μέρες, καθώς οι δυνατοί άνεμοι εμποδίζουν τα μικρά αεροπλάνα να προσγειωθούν στο έναν και μοναδικό μικροσκοπικό διάδρομο, ο οποίος από τη μία πλευρά είναι περιτριγυρισμένος από βουνά και από την άλλη καταλήγει σε γκρεμό. Ακριβώς και γι’αυτό το λόγο το συγκεκριμένο αεροδρόμιο θεωρείται ως το «πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου», έχοντας γίνει στο παρελθόν πολλά θανατηφόρα ατυχήματα. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια δεν έχει συμβεί κάτι σοβαρό.

Για καλή μας τύχη μετά από λίγες ώρες μας επέτρεψαν να πετάξουμε, κι έτσι επιβιβαστήκαμε επιτέλους στο μικρό 20θέσιο ελικοφόρο, το οποίο χωρούσε ουσιαστικά μόνο το γκρουπ μας.

Αφού προσδεθήκαμε και η αεροσυνοδός μας μοίρασε καραμέλες, ξεκίνησε η απογείωση για την πτήση πάνω από τις εντυπωσιακές κορυφές των Ιμαλάϊων. Η ατμόσφαιρα ήταν σχετικά καθαρή και η διαδρομή απολαυστική με ελάχιστες αναταράξεις. Σε μόλις 20’ προσγειωθήκαμε τελικά στο πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου, αν και για να πω την αλήθεια, δεν αισθάνθηκα καμία μα καμία απολύτως ανασφάλεια.

Υπό κανονικές συνθήκες θα είχαμε λίγο ελεύθερο χρόνο για την εξερεύνηση της Lukla, αλλά καθώς η πτήση μας είχε ήδη καθυστερήσει, καθίσαμε μόνο για μεσημεριανό γεύμα σε ένα τοπικό εστιατόριο μέσα στο χωριό. Οι αχθοφόροι Sherpas είχαν ήδη φορτώσει τα πράγματά μας και ήμασταν όλοι έτοιμοι για την αναχώρηση προς το Phakding, το πρώτο χωριό της διαδρομής στο οποίο και θα διανυκτερεύαμε.

Οι αχθοφόροι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν τη μεταφορά των αποσκευών των ορειβατών μέχρι τον τελικό προορισμό τους, εκτός και εάν κάποιος θέλει να μεταφέρει μόνος τα πράγματά του με ορειβατικό σακίδιο πλάτης. Εμείς είχαμε ήδη τοποθετήσει τα πράγματά μας σε ειδικά σακίδια, τα οποία φορτώνουν οι Sherpas στις πλάτες τους, αφήνοντας τις βαλίτσες μας πίσω στο ξενοδοχείο του Kathmandu. Επί πλέον, ο καθένας μπορεί να μεταφέρει εάν θέλει και δικό του σακίδιο πλάτης. Εγώ είχα ήδη μαζί μου τον δικό μου σάκο με φάρμακα, έξτρα ρούχα, νερό και διάφορα άλλα προσωπικά είδη.

Η πεζοπορία την πρώτη μέρα ήταν σχετικά εύκολη, και το υψόμετρο δεν είχε ακόμα ξεκινήσει να μας επηρεάζει. Κατεβαίνοντας προς το ποτάμι Dudh Kosi, και περνώντας το χωριό Chaunrikharka (2,713 m) και Ghat (2,550 m), η διαδρομή μας χάρισε πανέμορφες εικόνες από βουνοπλαγιές στολισμένες με Βουδιστικά μοναστήρια, πολύχρωμές σημαιούλες και πολλές κρεμαστές γέφυρες. Φτάσαμε στο Phakding λίγο πριν τη δύση του ηλίου, και αφού απολαύσαμε το δείπνο μας στο τοπικό teahouse, πήγαμε νωρίς για ύπνο, καθώς μας περίμενε μία πολύ απαιτητική διαδρομή την επόμενη ημέρα.

Ημέρα 2

Πεζοπορία προς Namche Bazaar (3,441 m) – 12 χλμ., διάρκεια 8 ώρες

Το καθημερινό μας πρωϊνό μας ξύπνημα ήταν γύρω στις 06.00-07.00, ώστε να έχουμε χρόνο να απολαμβάνουμε και το γεύμα μας, αλλά και να προλαβαίνουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας με το φως της ημέρας. Η δεύτερη ημέρα ήταν πολύ δύσκολη από άποψη πεζοπορίας. Ακολουθώντας το ποτάμι Dudh Koshi περάσαμε πολλές φορές πάνω από τις διάσημες κρεμαστές γέφυρες των Ιμαλαϊων, τις οποίες στολίζουν με πολύχρωμες σημαιούλες με προσευχές. Η πιο εντυπωσιακή από όλες ήταν η Hillary bridge, η μεγαλύτερη σε μήκος (344μ.) πάνω στα Ιμαλάϊα του Νεπάλ, και σε 135μ. ύψος πάνω από το ποτάμι. Διασχίζοντας τα εντυπωσιακά τοπία του εθνικού πάρκου Sagamartha, φτάσαμε αργά το απόγευμα στο μεγαλύτερο χωριό της διαδρομής Namche Bazaar.

Γνωστό και ως η «πύλη του Έβερεστ», το χωριό αυτό των Sherpas, της ντόπιας φυλής των Ιμαλαϊων, είναι χτισμένο αμφιθεατρικά μέσα σε μια πλατιά χαράδρα με εκπληκτική θέα στις τριγύρω κορυφές. Το μέρος είναι αρκετά τουριστικό, με πολλά teahouses, ξενώνες, εστιατόρια, τράπεζες και μαγαζιά με κάθε λογής εξοπλισμό και σουβενίρ, καθώς αποτελεί υποχρεωτικό σταθμό για τον σταδιακό εγκλιματισμό των ορειβατών στο υψηλό υψόμετρο των βουνών. Παρόλ’αυτά, για μένα ήταν το πιο όμορφο χωριό από όλη τη διαδρομή και απόλαυσα στο έπακρο τις βόλτες μου στα στενά σοκάκια μαζί με τα πανέμορφα γιακς. Είναι πραγματικά πολύ αστείο γιατί τα γιάκς, τα βοοειδή των Ιμαλαϊων, κυκλοφορούν ελεύθερα παντού μέσα στα χωριά, στα στενάκια, στις αυλές των σπιτιών και στις γέφυρες, και αλίμονο σου εάν βρεθείς στο δρόμο τους την ώρα που περπατάνε και δεν κάνεις στην άκρη. Σε πατάνε, σε χτυπάνε και δε σταματάνε με τίποτα! Και αυτό σας το λέω από προσωπική εμπειρία!!

Το χωριό ερημώνει το βράδυ, καθώς όλοι μαζεύονται στους ξενώνες για ξεκούραση και πρωϊνό ξύπνημα. Εγώ πάντως δεν παρέλειψα μια βραδινή βόλτα μετά το δείπνο στα άδεια σοκάκια, αν και επέστρεψα σχετικά νωρίς, για να περάσω την υπόλοιπη βραδιά με τους συνταξιδιώτες μου.

Ημέρα 3

Namche Bazaar (3,441 μ) – ημέρα εγκλιματισμού στα 3775μ.

Την τρίτη ημέρα δεν κάναμε ουσιαστικά τίποτε παραπάνω από το να βοηθήσουμε τον οργανισμό μας να εγκλιματιστεί ομαλά στην αύξηση του υψομέτρου. Μετά το πρωϊνό μας γεύμα επισκεφθήκαμε το μουσείο του χωριού, το οποίο είναι αφιερωμένο στη ζωή των Sherpas, την ντόπια φυλή των Ιμαλαϊων, και βγήκαμε φωτογραφίες με το άγαλμα του Tenzing Norgay με φόντο την κορυφή του Έβερεστ. Ο Tezning ήταν ο πρώτος Sherpa ορειβάτης, ο οποίος κατέκτησε την κορυφή του κόσμου ως συνοδός του Edmund Hillary στις 29 Μαΐου 1953 και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο.

Στη συνέχεια ανεβήκαμε μέχρι τα 3.775μ. ως προετοιμασία για την επόμενη ημέρα και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην περιοχή γύρω από το Namche Bazaar. Ακολούθησε το βραδινό μας γεύμα και το τελευταίο μας μπάνιο, καθώς για τις επόμενες 8 ημέρες δε θα μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση σε ντους και σε τρεχούμενο νερό.