Κολομβία: πληροφορίες για το ταξίδι στον Αμαζόνιο (3)

Η διαμονή μας συμπεριελάμβανε πλήρη διατροφή (πρωϊνό-μεσημεριανό-βραδινό) σε ένα μικρό ξύλινο εστιατόριο στο δρόμο για το λιμάνι. Μεγάλη ποικιλία από γεύσεις δεν υπάρχει σε εκείνη την περιοχή, αλλά ό,τι και να φάγαμε ήταν πεντανόστιμο!

Το πρωϊνό ήταν απλό, επιλογή από 2-3 ομελέτες, φρέσκα φρούτα και φρεσκοστυμμένη λεμονάδα. Για τα γεύματα είχαμε επιλογές από σούπα με φακές ή fariña (κάτι σαν το δικό μας τραχανά), τηγανιτό κοτόπουλο ή ψάρι (κυρίως pirarucu) με ρύζι ή μακαρόνι, και απαραιτήτως τηγανιτή μπανάνα (platanos, ένα είδος μεγάλης μπανάνας που δεν καταναλώνεται ωμή και χρησιμοποιείται μόνο στη μαγειρική). Τα ψάρια φυσικά και ήταν φρεσκότατα, καθώς τα ψάρευαν από το πρωΐ και τα έφερναν στο εστιατόριο κατά τη διάρκεια του πρωϊνού μας.

Η προετοιμασία για ένα ταξίδι στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου αρχικά ακούγεται τρομακτική, αλλά να πω την αλήθεια, όλα στην πράξη ήταν πολύ πιο εύκολα από όσο φανταζόμουν. Ο κατάλληλος ρουχισμός και τα απαραίτητα αξεσουάρ είναι ο πιο βασικός παράγοντας για να περάσεις καλά σε αυτό το ταξίδι και να αποφύγεις ξαφνικά θέματα υγείας. Μην τρομάζεις, δε θα πάθεις τίποτα, αρκεί να είσαι λίγο προσεκτικός με το περιβάλλον, να ακολουθείς πάντα τις συμβουλές του οδηγού σου και να παίρνεις τις απαραίτητες προφυλάξεις. Τι εννοώ?

Κατ’αρχάς, δε χρειάζεται να πάρεις μαζί σου μεγάλη αποσκευή, ένα σάκο μόνο με τα πολύ βασικά και απαραίτητα πράγματα/ρούχα/παπούτσια, καθώς οι μετακινήσεις εκεί γίνονται ως επί το πλείστον με βάρκες. Εξάλλου, λόγω της ιδιαιτερότητας του ταξιδιού δε θα μπορείς να ανανεώνεις συχνά την γκαρνταρόμπα σου, ούτε το μακιγιάζ σου. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε αυτά που εμείς προσέξαμε και αποφύγαμε με αποτέλεσμα να απολαύσουμε αυτές τις 5 ημέρες στην Αμαζονία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό:

– Διατροφή: όπως στα περισσότερα ταξίδια εκτός Ευρώπης, πίναμε μόνο εμφιαλωμένο νερό. Το γραφείο μας είχε προμηθεύσει με φιάλες από την αρχή του ταξιδιού και στις περιηγήσεις κουβαλούσαμε πάντα μπουκάλια με νερό, καθώς λόγω υγρασίας και ζέστης η συχνή κατανάλωση νερού είναι απαραίτητη για την αποφυγή αφυδάτωσης. Τρόφιμα δε χρειαζόταν να κουβαλήσουμε, πρώτον γιατί κάποια στιγμή επιστρέφαμε στο χωριό για το γεύμα και δεύτερον, διότι μέσα στη ζούγκλα τρώγαμε συνεχώς φρέσκα φρούτα. Το φαγητό άλλωστε ήταν παντού ασφαλές.

-Εμβόλια: πριν από κάθε ταξίδι καλό είναι να επισκεπτόμαστε τον οικογενειακό μας γιατρό για να μας υποδείξει ο ίδιος τι χρειάζεται. Για τη ζούγκλα είναι απαραίτητα πάντως τα εμβόλια ηπατίτιδας και κίτρινου πυρετού. Περισσότερες λεπτομέρεις παρακάτω.

-Ρουχισμός: τα ρούχα (και εσώρουχα) που πήραμε μαζί μας ήταν κυρίως βαμβακερά ή από δροσερό υλικό που αφήνει το δέρμα να αναπνέει και δε μας ιδρώνει, όπως πχ το νάυλον (κυρίως μακρυμάνικες μπλούζες και μακριά παντελόνια). Το τροπικό κλίμα είναι πολύ υγρό και ζεστό, οπότε τα ρούχα θα πρέπει να είναι κατάλληλα για τις συνθήκες αυτές, εφόσον ακόμα και μετά το μπάνιο ιδρώνεις κατευθείαν, πόσο μάλλον σε μια πολύωρη περιήγηση μέσα στη ζούγκλα. Από παπούτσια είχαμε μαζί μας μόνο ένα ζευγάρι trekking και σαγιονάρες για το δωμάτιο. Ούτως ή άλλως, όλη μέρα φορούσαμε τις γαλότσες που μας είχε δώσει το γραφείο για τις λάσπες. Το αντιηλιακό, τα γυαλιά ηλίου και το καπέλο είναι απαραίτητα καθώς εδώ βρισκόμαστε πιο κοντά στον Ισημερινό και ο ήλιος είναι πολύ πιο δυνατός.

–Κουνούπια και τροπικές ασθένειες: αχ, αυτό το βάσανο… η μαλάρια (ελονοσία) και ο κίτρινος πυρετός είναι οι πιο επικίνδυνες ασθένειες από τσιμπήματα κουνουπιών στις τροπικές χώρες. Για την ελονοσία κυκλοφορούν χάπια στα φαρμακεία και για τον κίτρινο πυρετό υπάρχει το αντίστοιχο εμβόλιο. Στην περιοχή που επισκευθήκαμε μας ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε θέμα ελονοσίας, εκείνη την περίοδο τουλάχιστον, οπότε δε χρησιμοποιήσαμε καθόλου τα χάπια που είχαμε μαζί μας (εγώ τα κουβαλάω πάντα σε τέτοιες χώρες ούτως ή άλλως). Το εμβόλιο του κίτρινου πυρετού υποτίθεται ότι είναι απαραίτητο, και μάλιστα στη Μπογκοτά το χορηγούν επί τόπου σε όποιον πρόκειται να ταξιδέψει στην Αμαζονία, εάν δεν το έχει κάνει ήδη. Εγώ το είχα ούτως ή άλλως από προηγούμενο ταξίδι στην Κένυα, μαζί και το πιστοποιητικό υγείας, το οποίο όμως κανένας δεν έλεγξε, ούτε στο αεροδρόμιο της Μπογκοτά ούτε μπαίνοντας στην Αμαζονία. Η πιο σημαντική όμως προφύλαξη κατά των κουνουπιών είναι ο σωστός ρουχισμός και το αντικουνουπικό. Η καθημερινή μας ενδυμασία ήταν μακρυμάνικη μπλούζα και μακρύ παντελόνι μέσα από τις γαλότσες που δεν άφηναν εκτεθειμένο το δέρμα στο περιβάλλον. Όσοι δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα με τα κουνούπια, αρκούν αυτά σε γενικές γραμμές. Εγώ όμως που είμαι ιδιαιτέρως ευαίσθητη στα τσιμπήματα των κουνουπιών έπρεπε να προσέχω λίγο παραπάνω: χρησιμοποιούσα συνεχώς ένα αντικουνουπικό σπρέϊ ειδικό για τροπικούς στο ανοιχτό δέρμα και πάνω στα ρούχα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας χρησιμοποιούσα ένα φυτικό αντικουνουπικό στο σώμα με έλαια ευκάλυπτου και αντικουνουπική κρέμα στα χέρια και το πρόσωπο και την κουνουπιέρα στο κρεββάτι. Ειδικά όμως για τις βόλτες μέσα στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας χρειάζεται ούτως ή άλλως ισχυρό αντικουνουπικό με DEET. Συγκεκριμένα λοιπόν για τη διαμονή μας στη λίμνη Tarapoto χρησιμοποιήσαμε αντικουνουπικό με DEET 50%. Τις υπόλοιπες ημέρες το απλό αντικουνουπικό ήταν αρκετό, ακόμα και με κοντομάνικα.

**Προσοχή στο αεροδρόμιο!

Στο δρομολόγιο από/προς Leticia απαγορεύεται η μεταφορά αντικουνουπικών μέσα στις χειραποσκευές, ασχέτως μεγέθους συσκευασίας. Όπως ανέφερα παραπάνω, εμείς στον Αμαζόνιο ταξιδέψαμε μόνο με τους σάκους μας με τα απολύτως απαραίτητα, ενώ τις βαλίτσες με τα υπόλοιπα ρούχα τις είχαμε αφήσει στο ξενοδοχείο της Μπογκοτά. Πετώντας προς Leticia, το αεροπορικό μας εισιτήριο με την Avianca περιελάμβανε βαλίτσα στην τιμή, οπότε δώσαμε τους σάκους ως αποσκευές και δεν προσέξαμε ότι υπάρχει θέμα με τα αντικουνουπικά στην καμπίνα του αεροπλάνου. Στην επιστροφή όμως με τη Latam το εισιτήριο δεν μας έδινε βαλίτσα, οπότε περνώντας τους σάκους από τον έλεγχο, μας κράτησαν τα μπουκάλια των αντικουνουπικών, αν και η συσκευασία τους ήταν μικρότερη από 100ml. Κατόπιν δικής μου παράκλησης, λόγω ότι κάποια από αυτά ήταν αρκετά ακριβά, οι υπάλληλοι της ασφάλειας πρότειναν να ζητήσω από την αεροπορική να μου τα στείλει με πακέτο στη Μπογκοτά. Ευτυχώς τα δέχτηκαν χωρίς χρέωση, οπότε τα παρέλαβα κατευθείαν στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας.

–Προσωπική υγιεινή: γενικά, υπάρχει τρεχούμενο νερό στην περιοχή για ντους, σε θερμοκρασία δωματίου. Είχαμε επίσης μαζί μας αντιβακτηριδιακό υγρό και μαντηλάκια, μωρομάντηλα και από μία μικρή πετσέτα προσώπου και μία σώματος. Στη Leticia και στο Puerto Nariño είχαμε ιδιωτική τουαλέτα με ντουζιέρα μέσα στο δωμάτιο, αλλά στη λίμνη Tarapoto η τουαλέτα ήταν κοινόχρηστη και δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό. Μετά από μία ολόκληρη ημέρα μέσα στη ζούγκλα, με τόνους ισχυρού αντικουνουπικού και ιδρώτα πάνω μας, αν και χρειαζόμασταν σίγουρα ένα καλό μπάνιο, έπρεπε να κάνουμε υπομονή μέχρι την επόμενη ημέρα που θα επιστρέφαμε στο P.Nariño. Εγώ έκανα βέβαια τη βουτιά μου μέσα στη λίμνη με τα δελφίνια και πριν πέσουμε για ύπνο ρίξαμε και λίγο νερό πάνω μας με τον κουβά, οπότε για ένα βράδυ δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερο θέμα. Ούτως ή άλλως την επόμενη ημέρα θα ξαναφορούσαμε τα ίδια βρώμικα ρούχα.

–Το προσωπικό φαρμακείο ήταν απαραίτητο αλλά ευτυχώς αχρείαστο! Εγώ πάντα κουβαλάω τα προσωπικά μου φάρμακα, χάπια αντιδιαρροϊκά (προτείνω το Imodium express για πιο γρήγορο αποτέλεσμα), αντιεμετικά, αντιισταμινικά για τυχόν αλλεργίες, και κρέμες όπως Fenistil/αμμωνία για τσιμπήματα εντόμων. Αν και είμαι σίγουρη πως οτιδήποτε και να συνέβαινε, οι ντόπιοι θα είχαν και το αντίστοιχο γιατροσόφι. Ούτως ή άλλως κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας στη ζούγκλα ο οδηγός μας έδειχνε διάφορα φυσικά προϊόντα από φυτά ή κορμό δέντρων που χρησιμοποιούν οι φυλές ως αντικουνουπικό λάδι, αντιηλιακό, αφεψήματα για ασθένειες, κλπ.

–Έξτρα ταξιδιωτική ασφάλιση δε χρειάζεται, αλλά καλό θα ήταν να ενημερωθείτε από τη δική σας ασφάλεια πριν φύγετε για το ταξίδι.

Το γραφείο που διοργάνωσε την εκδρομή μας έδωσε αδιάβροχα για τις καταιγίδες και γαλότσες για τις λάσπες και για προστασία από τσιμπήματα ζώων/εντόμων. Η περίοδος που επισκευθήκαμε την Αμαζονία ήταν ενδιάμεση της ξηρής και την εποχής των βροχών, γι’αυτό και η λίμνη Tarapoto ήταν πλημμυρισμένη από τα νερά του Αμαζονίου και η ζούγκλα γεμάτη λάσπες και κρυμμένα ερπετά.

Οι ντόπιοι οδηγοί γνωρίζουν καλύτερα από όλους τη ζούγκλα και μπορούν να ανταποκριθούν κατευθείαν σε οποιαδήποτε πρόκληση. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες τους, ακόμα και εάν ακούγονται κάποιες φορές υπερβολικές: από τον τρόπο που θα περπατήσουμε μέσα στις λάσπες το βράδυ για να αποφύγουμε δυσάρεστες συναντήσεις με κάποιο κρυμμένο φίδι, μέχρι και τι θα πρέπει να προσέχουμε να μην ακουμπήσουμε, αφού ακόμα και ένας αθώος κορμός δέντρου θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρό θέμα υγείας. Εμείς ήμασταν καλοί μαθητές και δεν αντιμετωπίσαμε κανένα απολύτως πρόβλημα. 

Το ταξίδι στην Κολομβιανή Αμαζονία έχει πολλά θετικά αλλά και αρνητικά.

Επειδή η περιοχή είναι ξεκομμένη από την υπόλοιπη χώρα, ο τουρισμός δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένος. Οι τουριστικές υποδομές και υπηρεσίες είναι μετρίου επιπέδου και το κομμάτι του Αμαζονίου στο οποίο μπορεί να περιηγηθεί ο επισκέπτης είναι μικρό από την πλευρά της Κολομβίας σε σχέση με των γειτονικών χωρών. Φυλές απομακρυσμένες και πρωτόγονες προφανώς δεν υπάρχουν και όλοι λίγο πολύ έχουν δυτικοποιηθεί ως ένα βαθμό. Επίσης, δε συναντήσαμε ιδιαίτερα άγρια ζώα…μπορεί λόγω εποχής ή λόγω περιοχής, ποιός ξέρει…τα μοναδικά ζώα που είδαμε, εννοείται ελεύθερα στη φύση, ήταν μαϊμούδες, βραδύποδες, διάφορα είδη πουλιών, αλιγάτορες κάϊμαν και τα γκρι και ροζ δελφίνια του Αμαζονίου. Δεν ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να πετύχεις κάτι άλλο σε τόσο μεγάλη έκταση πυκνής βλάστησης, αλλά σίγουρα περίμενα να δω περισσότερα ζώα μέσα στη ζούγκλα.

Από την άλλη, η έλλειψη τουρισμού έχει φυσικά και την θετική της πλευρά. Λιγότεροι επισκέπτες σημαίνει ότι έχεις όλη την περιοχή δική σου! Επειδή ο μαζικός τουρισμός δεν έχει φτάσει ακόμα σε εκείνη την περιοχή της χώρας, δε συναντήσαμε άλλους τουρίστες, ούτε μία ημέρα μέσα στη ζούγκλα. Στο νησάκι του Περού ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες και στη λίμνη Tarapoto διανυκτερεύσαμε μόνο 4 άτομα!

Οι ντόπιοι της περιοχής είναι αγνοί, ακόμα τουλάχιστον, δεν έχουν πονηρή νοοτροπία για να βγάλουν χρήματα από τον ξένο. Δε ζητάνε φιλοδώρημα, είναι ευγενικοί αλλά όχι δουλεπρεπείς κι έτοιμοι να βοηθήσουν χωρίς υστεροβουλία. Γενικά μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η συμπεριφορά τους, όχι μόνο απέναντί μας, αλλά και απέναντι στα ζώα. Δεν έχουν φυλακισμένα κατοικίδια ζώα της ζούγκλας και δεν εκμεταλλεύονται τα δελφίνια προς οικονομικό τους όφελος. Απαγορεύεται να τα ταΐσουν όπως κάνουν σε άλλες χώρες για να πλησιάσουν και να βγουν φωτογραφίες με τους τουρίστες, δεν τραβολογάνε βραδύποδες ή μαϊμούδες για να ευχαριστήσουν τους πελάτες και να πάρουν φιλοδώρημα, και γενικά σέβονται τη φύση.

To Puerto Nariño θεωρείται ένα χωριό πρότυπο, οι κάτοικοι καθαρίζουν μόνοι τους τους δρόμους, και επιβάλλουν πρόστιμο σε όποιον πετάει σκουπίδια εκτός κάδων.

 

Όσον αφορά στη φύση, το τροπικό δάσος στην πλευρά της Κολομβίας είναι εκπληκτικό! Η βλάστηση είναι πυκνή και πλούσια σε λουλούδια, καρπούς και φρούτα!! Η χώρα εξάλλου φημίζεται για τη μεγάλη ποικιλία των φρούτων της που κάποια από αυτά είναι και μοναδικά στον κόσμο. Ήταν απίστευτο το πόσα πολλά είδη φρούτων δοκιμάσαμε κατά την περιηγησή μας στο κομμάτι της ζούγκλας πίσω από το P.Nariño!

Αναφορικά με το 4ήμερο τουρ που κλείσαμε με το “Amazonas jungle tours”, προσωπικά θεωρώ ότι ήταν πολύ ακριβό σε σχέση με τις τιμές της χώρας, η οποία είναι γενικά πολύ φθηνή. Σε αυτό που υστερούσε επίσης ήταν η διαμονή. Τα δωμάτια μας τις 2 βραδιές στο P.Nariño ήταν παλιά, οι πόρτες του μπάνιου και στα δύο είχαν πρόβλημα και υπήρχαν θέματα μόνωσης, με αποτέλεσμα να τρέχουν τα νερά της βροχής πάνω στους τοίχους και μέσα στο δωμάτιο με τα ρούχα μας απλωμένα παντού και τον φωτογραφικό μας εξοπλισμό εκτεθειμένο. Από την άλλη, το τουρ ήταν πριβέ και συμπεριελάμβανε τα πάντα (πλήρη διατροφή και νερό, μετακινήσεις, οδηγό και εκδρομές για όλες τις ημέρες), με αποτέλεσμα να μην ξοδέψουμε χρήματα για τίποτε παραπάνω, εκτός από τα σουβενίρ μας.

Ολοκληρώνοντας λοιπόν αυτό το τεράστιο άρθρο, θα ήθελα να εκφράσω και καναδυό πιο προσωπικές μου σκέψεις….

Οργανώνοντας ένα ταξίδι δυστυχώς δεν μπορείς να γνωρίζεις από πριν κάποια πράγματα. Δεν αναφέρομαι στις πρακτικές πληροφορίες που βρίσκεις πλέον παντού στο διαδίκτυο, αλλά σε προσωπικά θέματα και κυρίως στα όριά σου. Από πάντα είχα όνειρο την επίσκεψη σε μια περιοχή του Αμαζονίου, αν και υπήρχαν κάποιες σκέψεις: η βρωμιά, η άνεση, οι αρρώστιες, και πάνω από όλα τα έντομα (έχω μεγάλη φοβία με τα έντομα)!

Όταν πήρα την απόφαση να οργανώσω ένα ταξίδι στην Αμαζονία μαζί με την υπόλοιπη Κολομβία, φοβόμουν ότι θα προκύψουν διάφορα προβλήματα. Θεώρησα ότι 5 μέρες θα ήταν υπεραρκετές, και ότι μέχρι τόσο, ίσως και να άντεχα δύσκολες καταστάσεις. Το κακό ήταν πως όχι μόνο δεν αντιμετώπισα κανένα απολύτως πρόβλημα με τις φοβίες που είχα ήδη, αλλά όλα αυτά που αντίκρυσα για πρώτη φορά εκεί αποτέλεσαν και μία από τις κορυφαίες εμπειρίες στη ζωή μου!

Ο Αμαζόνιος σίγουρα δεν είναι για όλους!

 

Δε γνωρίζω πως είναι το αντίστοιχο ταξίδι σε άλλες χώρες, αλλά τουλάχιστον στην Κολομβιανή Αμαζονία δεν έχει χλιδή, δεν έχει ίντερνετ, δεν έχει πολυτελείς ανέσεις και γκουρμέ κουζίνα.

 

Βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά, μέσα σε μια ζούγκλα με αμέτρητα κουνούπια, ζώα ελεύθερα, άπειρα έντομα μεγάλου μεγέθους και πολύ πυκνή βλάστηση. Περπατάς στις λάσπες, κοιμάσαι με κατσαρίδες, ψεκάζεσαι συνεχώς με αντικουνουπικά, είσαι μονίμως ιδρωμένος και ίσως να μην έχεις τη δυνατότητα του καθημερινού μπάνιου.

 

Όποιος δεν αντέχει ούτε καν στο άκουσμα όλων αυτών, ας το αφήσει καλύτερα. Όποιος απλά αμφιβάλλει, ας το δοκιμάσει. Και εάν κάνει το δικό μου λάθος να κλείσει μόνο για 5 ημέρες και μετά το μετανιώσει, ε, τι να κάνουμε, μας περιμένει ο Αμαζόνιος και στις γειτονικές χώρες.