Tarapoto lake, Amazonas
Το άρθρο αυτό θα αναφέρεται κυρίως σε λεπτομέρειες και πληροφορίες για το ταξίδι μου στην Κολομβία, καθώς και στο πώς βίωσα την καθημερινότητα σε αυτή την τόσο παρεξηγημένη χώρα. Δε θα αναφερθώ σε ιστορικά στοιχεία ή πληροφορίες του τύπου τουριστικού οδηγού, αλλά σε προσωπικές εμπειρίες. Η πρόσφατη ιστορία της χώρας για όσους δε γνωρίζουν είναι εντελώς σκοτεινή, λόγω εγκληματικότητας, καρτέλ ναρκωτικών και ανταρτών, απαγωγών τουριστών, πολιτικής διαφθοράς και γενικά κυρίως λόγω εγκληματικότητας. Ο τουρισμός ήταν πολύ περιορισμένος και αφορούσε κυρίως σε νοτιοαμερικάνους και επισκέπτες κρουαζιερόπλοιων στις ακτές της Καραϊβικής.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα μετά την υπογραφή της συμφωνίας ειρήνης μεταξύ κυβέρνησης και ανταρτών το 2016, όλα αυτά τα περιστατικά έχουν περιοριστεί σε συγκεκριμένες περιοχές και η χώρα έχει γίνει ήδη ένας ασφαλής προορισμός στο μεγαλύτερο μέρος της. Ο διεθνής τουρισμός (και ειδικά ο μαζικός) όμως ακόμα βρίσκεται σε πολύ αρχικό στάδιο, κυρίως στην ενδοχώρα, καθώς η πόλη της Cartagena ούτως ή άλλως δέχεται επισκέπτες από ΗΠΑ με κρουαζιερόπλοια. Μεμονωμένους τουρίστες από διάφορες χώρες του κόσμου βρίσκεις παντού, αλλά σε πολύ μικρότερο ποσοστό σε σχέση με της Νοτίου Αμερικής. Ένας λοιπόν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους επέλεξα ένα ταξίδι 3 εβδομάδων σε αυτή τη χώρα, ήταν αυτός, και θα συμβούλευα όποιον θέλει να την επισκεφθεί να το κάνει ΑΜΕΣΑ! Αν και οι τουριστικές υπηρεσίες χρειάζονται αρκετή βελτίωση, μόνο το ότι δεν υπάρχει ακόμα μαζικός τουρισμός είναι ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για το ταξίδι εκεί.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και ας δούμε κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες βάσει της προσωπικής μου εμπειρίας:
Plaza Bolívar, Bogotá
Το ταξίδι και η άφιξη στη χώρα:
Το ταξίδι για Κολομβία είναι πολύ εύκολο. Κλείνεις την πτήση που σε βολεύει (εγώ με την παρέα μου πετάξαμε με Air Canada από Μόναχο για Μπογκοτά μέσω Τορόντο, σε περίπου 15ώρες σύνολο), φτάνεις στο αεροδρόμιο της πόλης της επιλογής σου και παραλαμβάνεις τις αποσκευές σου. Έχοντας ήδη συμπληρώσει τα απαραίτητα έγγραφα εισόδου, περνάς από καναδύο γκισέ ελέγχου, παίρνεις τη βίζα επιτόπου (για το Ελληνικό διαβατήριο είναι απλά μία σφραγίδα), μαζί με κάποια έγγραφα, τα οποία θα πρέπει να παραδοθούν κατά την έξοδο από τη χώρα, και περνάς από έλεγχο αποσκευών. Λόγω του σοβαρού θέματος των ναρκωτικών που απασχολεί τη χώρα, γίνεται εξονυχιστικός έλεγχος στο αεροδρόμιο, αλλά πρόβλημα ουσιαστικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μια μικρή καθυστέρηση, εάν έχει πολύ κόσμο. Από εκεί και πέρα, κάνεις συνάλλαγμα στο ανταλλακτήριο ή βγάζεις χρήματα από τα ΑΤΜ (ακολουθούν πληροφορίες παρακάτω) και βγαίνεις εκτός αεροδρομίου…
Bienvenidos a Colombia λοιπόν!
Sunset over Puerto Nariño, Amazonas
Συνάλλαγμα:
Στην Κολομβία χρησιμοποιούν το Κολομβιανό πέσο $ (με σύμβολο αντίστοιχο του δολαρίου). Εκτός από την Cartagena (στην οποία δέχονται και $USD) σε όλη την υπόλοιπη χώρα κυκλοφορεί μόνο το τοπικό τους νόμισμα. Τα προμηθεύεσαι ΜΟΝΟ από ΑΤΜs, τα οποία βρίσκονται παντού σε πληθώρα (με ημερήσιο όριο), ή σε ανταλλακτήρια των αεροδρομίων (εκτός εάν έχεις $ΗΠΑ, τα οποία αλλάζουν και σε τράπεζες).
Εμείς αντιμετωπίσαμε πολύ μεγάλο πρόβλημα με τα € στη Μπογκοτά την πρώτη μας μέρα. Είχαμε μαζί μας 1.000€, καθώς την επόμενη πετούσαμε για Αμαζόνιο και έπρεπε να πληρώσουμε το τουρ επί τόπου σε πέσος, φθάνοντας στη Leticia. Οπότε, με το που ξυπνήσαμε την πρώτη μέρα στη Μπογκοτά, έπρεπε να αλλάξουμε όλα τα ευρώ σε πέσος. Έτσι ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας, καθώς δε γνωρίζαμε ότι οι άπειρες τράπεζες της πρωτεύουσας δεν αλλάζουν άλλο νόμισμα εκτός από $USD! Χάσαμε τη μισή μέρα ρωτώντας σε διάφορες τράπεζες, γιατί στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν θέμα κάποιων τραπεζών μόνο (μας έλεγαν απλά ότι δεν δέχονταν ευρώ). Αργότερα και αφού ρώτησα, μας είπαν ότι αυτό ισχύει γενικά στη χώρα. Η συνεννόηση φυσικά μόνο στα Ισπανικά, καθώς στην Μπογκοτά ελάχιστοι μιλάνε αγγλικά και μόνο όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό. Μετά από τις τράπεζες, ξεκίνησε ο Γολγοθάς για να βρούμε ανταλλακτήριο… «θα πάτε από αριστερά και μετά δεξιά..», «όχι εδώ, εδώ δεν έχει, από την άλλη μεριά…», «αα…δεν ξέρω…», «από εκεί και μετά εκεί»….
Πως να αισθάνεται άραγε ένας τουρίστας που κουβαλάει μεγάλο χρηματικό ποσό πάνω του, καθώς τριγυρνάει στην επικίνδυνη Μπογκοτά? τρομερό άγχος, φόβο και μία αίσθηση ότι όλοι τον κοιτάνε και τον ακολουθούν για να τον ληστέψουν! Αυτό ακριβώς νοιώθαμε κι εμείς!
Τυχαία βρήκαμε τελικά ένα ανταλλακτήριο ρωτώντας έναν αστυνομικό. Στην είσοδο, ένας σεκιουριτάς έκανε ανάκριση, τι θες, από που είσαι, κλπ. Τσάντες δεν επιτρέπονταν μέσα, ούτε περισσότερα από ένα άτομο κάθε φορά. Στην αρχή, συμφωνήσαμε να μπει ο συνταξιδιώτης μου, γιατί είχε τσέπες για να κρύψει τα χρήματα. Δε μιλούσε ισπανικά όμως, ούτε αυτοί αγγλικά, οπότε έπρεπε να μπω κι εγώ. Μετά από χίλια παρακάλια, ο σεκιουριτάς μας άφησε τελικά και τους δύο. Ευτυχώς δέχτηκαν ν’αλλάξουν όλο το ποσό, δυστυχώς με μεγάλη προμήθεια. Και χάσαμε και τη μισή μας μέρα για το τίποτα. Τις υπόλοιπες ημέρες βγάζαμε πέσος κανονικά από ΑΤΜ, με μικρότερη εννοείται προμήθεια.
Tip: εάν πρέπει να πληρώσετε κάτι άμεσα με μεγάλο ποσό όπως εμείς, καλύτερα να κάνετε κατευθείαν συνάλλαγμα όλο το ποσό στο αεροδρόμιο και να μη χάσετε χρόνο τριγυρνώντας μέσα σε πόλεις με χρήματα πάνω σας, ειδικά στην πρωτεύουσα. Τα ΑΤΜs εξυπηρετούν για μέρη στα οποία υπάρχουν και για μικρότερα ποσά (π.χ. στην περιοχή του Αμαζονίου έχει μόνο στη Leticia, και απ’ ότι μας είπαν, έχει μικρότερο όριο από τις άλλες πόλεις, οπότε εμείς είχαμε ήδη πάνω μας τα χρήματα από την Μπογκοτά). Το όριο στην υπόλοιπη χώρα ήταν περίπου 180€ ανά ανάληψη και υπήρχε ημερήσιο όριο αναλόγως την τράπεζα. Τα ΑΤΜ που βρίσκονται μέσα σε τράπεζα και όχι πάνω στο δρόμο είναι πιο ασφαλή. Στην εμπορική περιοχή της Μπογκοτά γίνονται περιπολίες 24/7 από αστυνομία και στρατό, αλλά καλύτερα να κάνετε αναλήψεις μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Salento, Quindío
Τιμές:
Η χώρα γενικά είναι φθηνή. Αναλόγως βέβαια την περιοχή, καθώς όσο πιο τουριστικό είναι ένα μέρος, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν οι τιμές σε εστιατόρια και καταλύματα. Το μεγαλύτερο έξοδό μας ήταν το 4ήμερο πακέτο στον Αμαζόνιο, καθώς το κλείσαμε οργανωμένο με ντόπιο οδηγό από πριν. Στη Leticia του Αμαζονίου βρήκαμε δίκλινο δωμάτιο με πρωϊνό σε τοπικό ξενοδοχείο με 20€, στις υπόλοιπες πόλεις από 20-50€ (τα περισσότερα μέσω του booking). Στην κοιλάδα με τους φοίνικες μείναμε σε ξύλινη καμπίνα του eco-hotel Las Palmas de Cocora με 50€ και στο νησί San Andrés σε δωμάτιο στο κέντρο επίσης με 50€. Όλα είχαν ιδιωτικό μπάνιο και ζεστό νερό, εκτός του Αμαζονίου και του San Andrés (όπου ούτως ή άλλως δεν υπήρχε ζεστό νερό).
Για φαγητό και ποτό ξοδέψαμε ελάχιστα χρήματα, καθώς σε γενικές γραμμές τα γεύματα κόστιζαν γύρω στα 10-15€ τα δύο άτομα. Το street food είναι ασφαλές και πιο οικονομικό από τα εστιατόρια, και τα σούπερ μάρκετ είναι επίσης φθηνά. Το νησί του San Andrés ήταν το πιο ακριβό μέρος που επισκεφθήκαμε και αμέσως μετά η Καρταχένα, αλλά αυτά τα δύο μέρη είναι ούτως ή άλλως τα πιο τουριστικά της χώρας. Οι μετακινήσεις – με λεωφορεία, ταξί, ακόμα και αεροπλάνα – είναι και αυτές πολύ οικονομικές.
Περισσότερα για ασφάλεια/εγκληματικότητα