Σε ποιόν δεν έχει τύχει να βλέπει φωτογραφίες από ένα ονειρεμένο μέρος και να σκέφτεται: «μακάρι να μπορούσα να πάω κι εγώ εκεί», γνωρίζοντας ότι δε θα πάει ποτέ, όχι τόσο για οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως για λόγους υγείας και βαθμού δυσκολίας του ταξιδιού.
Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω τι θα γράψω στο πρώτο άρθρο για το ταξίδι μου στα Ιμαλάϊα. Τι θα έπρεπε να αναφέρω; πληροφορίες για το πρόγραμμα; τις δυσκολίες που αντιμετώπισα; συμβουλές επιβίωσης ή κάτι άλλο που θα μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη; Το καθυστέρησα αρκετά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο… και κατέληξα ότι στο πρώτο μου άρθρο θα έπρεπε να απαντήσω απλά σε 2 ερωτήσεις:
Πρώτη και καλύτερη, αυτή που μου κάνουν όλοι ανεξαιρέτως, όταν μαθαίνουν γι’αυτό το ταξίδι:
«ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΕΣ ΕΚΕΙ;»
Και η δεύτερη, αυτή που έκανα εγώ στον εαυτό μου κάθε μέρα για 8 μέρες περίπου, μέχρι να φτάσω στο πολυπόθητο base camp:
«ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΩ ΕΔΩ ΠΑΝΩ;»
Πολύχρωμες σημαίες προσευχών διακοσμούν ναούς και κορυφές παντού πάνω στα Ιμαλάϊα
Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο, περίπου στο τέλος του 2017, τη μέρα που έλαβα ένα μήνυμα στο Instagram:
«Namaste, με λένε Madhav, είμαι οδηγός από το Νεπάλ και διοργανώνω trekking tours στα Ιμαλάϊα. Μου αρέσουν οι φωτογραφίες σου, θα ήθελες να έρθεις μαζί με το γκρουπ μου τον Μάϊο στο Everest base camp?
Everest Base Camp? Να ανέβω στο Έβερεστ, στα Ιμαλάϊα, εγώ, η κουτσή Μαρία; Τρελός θα είναι αυτός ο Νεπαλέζος μάλλον, δεν υπάρχει περίπτωση! Αλλά όπως και να’χει, έχω ήδη κανονίσει ταξίδι στην Κολομβία.
«σ’ευχαριστώ, έχω ήδη κλείσει το μεγάλο μου ταξίδι για φέτος, και δε νομίζω ότι μπορώ να ανέβω μέχρι το base camp, έχω πρόβλημα με τα γόνατα..»
«δεν πειράζει, θα πάμε και του χρόνου τον Μάϊο, θα συνοδέψω εγώ το γκρουπ, σκέψου το και πες μου, μπορείς να το κάνεις!»
«στείλε μου πληροφορίες εάν θες, το πρόγραμμα, κλπ και θα μιλήσουμε» (ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι του χρόνου…).
Λαμβάνω λοιπόν τις πληροφορίες και αρχίζω να ψάχνω…και με τα πολλά, αρχίζει να με τρώει η περιέργεια: «α, είναι πολύ ωραία, βρε μήπως να πάω; τι έχω να χάσω; Θα κλείσω και έξτρα μέρες να δω λίγο το Νεπάλ, θα ανέβω και στα Ιμαλάϊα και όσο πάει, όσο αντέξω. Αν δω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω, τα παρατάω και επιστρέφω»
Γελάς, κι όμως…. η περιέργεια ήταν ο κύριος λόγος που είπα τελικά το ναι στο 11ήμερο αυτό βασανιστικό trekking tour! Που να ‘ξερα η κακομοίρα τι με περίμενε…γιατί, ναι μεν ενημερώθηκα για τα πάντα, αλλά στην πράξη όλα είναι σαφώς πολύ πιο δύσκολα.
Το χωριό Namche Bazaar από ψηλά, ή αλλιώς, η πύλη των Ιμαλαϊων (3.440μ.)
Τι εννοώ:
Όταν δεν είσαι πλέον νέος (είμαι ήδη 44 χρονών), η φυσική σου κατάσταση είναι μέτρια (κάποτε ήταν άψογη αλλά όχι πια), υπάρχουν χρόνια προβλήματα υγείας (ταλαιπωρημένα γόνατα και χονδροπάθεια), και παρόλ’αυτά επιλέγεις να κάνεις ένα ορειβατικό ταξίδι 11 ημερών πάνω στην ψηλότερη οροσειρά του πλανήτη, πες μου, πόσα προβλήματα μπορείς να αντιμετωπίσεις και ποιά η πιθανότητα επιτυχίας;
Ξεκινάς λοιπόν από το Κατμαντού, την πρωτεύουσα του Νεπάλ, με πτήση προς Lukla, το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου που βρίσκεται ήδη στα 2.860μέτρα υψόμετρο.
Το μοναδικό μέσο μεταφοράς και μετακίνησης που θα χρησιμοποιήσεις σε αυτό το ταξίδι είναι τα καλά σου ποδαράκια και θα ανεβοκατεβαίνεις συνεχώς σε πλαγιές (μπορείς βέβαια να χρησιμοποιήσεις και άλογα μεταξύ κάποιων χωριών, αλλά θα τα χρυσοπληρώσεις).
Εδώ υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η ορειβασία σε άλλα βουνά, π.χ. στον δικό μας Όλυμπο ή το Kilimanjaro είναι απλά ανέβασμα, φτάνεις κορυφή και κατεβαίνεις. Η δυσκολία σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι είχαμε συνεχώς ανεβοκατεβάσματα, δε φτάσαμε σε κάποια κορυφή και η επιστροφή ήταν τόσο επίπονη όσο και η ανάβαση. Οι ώρες που περπατούσαμε ήταν ατελείωτες (κάναμε γύρω στις 8-12 ώρες τη μέρα). Η κούραση από το περπάτημα και το κουβάλημα ήταν επίσης ένα σοβαρό θέμα. Μεταφέρεις αναγκαστικά μαζί σου πράγματα, αν και τα βαριά τα είχαμε δώσει ήδη από την αρχή του ταξιδιού στους αχθοφόρους Sherpas. Ο καθένας μας όμως έπρεπε να είναι φορτωμένος με σάκο με τα προσωπικά του είδη, νερό, σνακ, φάρμακα, κλπ. Οι θερμοκρασίες το βράδυ ήταν πάντα αρνητικές (μέχρι και -15C), τα καταλύματα ήταν πολύ βασικά, χωρίς θέρμανση και χωρίς μόνωση, και οι συνθήκες υγιεινής από βασικές σε κάποια, έως τραγικές στα 2 τελευταία, χωρίς καν τρεχούμενο νερό!!
Το υψόμετρο αυξάνεται σταδιακά μεν, αλλά επώδυνα. Και ο μεγαλύτερος εχθρός σου πάνω στο βουνό είναι ο ίδιος σου ο οργανισμός! Όσο και να έχεις ενημερωθεί, όσα και να σου έχουν πει, όσο και να έχεις προετοιμαστεί, δεν ξέρεις ποτέ πως θα αντιδράσει το σώμα και ο εγκέφαλος σου επί τόπου στο υψόμετρο!
Η νόσος των ορειβατών είναι μία πολύ σοβαρή αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, απέναντι στην έλλειψη του οξυγόνου λόγω υψομέτρου, και επειδή δεν έχουν όλοι οι οργανισμοί τις ίδιες αντοχές, υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί από τα 2.600μ!!! Τα κύρια συμπτώματα (που εάν δεν τα λάβεις σοβαρά υπόψη σου, μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και θάνατο από συσσώρευση υγρού στους πνεύμονες ή στον εγκέφαλο): οξύς πονοκέφαλος, κόπωση, ανορεξία, ναυτία, εμετός, προβλήματα αναπνοής και πάει λέγοντας. Όσο ανεβαίνεις, τόσο πιο έντονα γίνονται τα συμπτώματα καθώς το οξυγόνο μειώνεται… Για φαντάσου να φτάσεις τελικά στα 5.400μ. του προορισμού μας!
Το αεροδρόμιο της Lukla θεωρείται ως το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου
Η διαμονή στους ξενώνες ήταν πολύ βασική
Προσπαθώντας να καταπολεμήσω τον φόβο μου για τις κρεμαστές γέφυρες – εδώ, στην πασίγνωστη Hilary bridge
Το μονοπάτι προς το base camp ήταν πολύ δύσκολο σε κάποια σημεία, καθώς έπρεπε να περπατήσουμε πάνω σε τεράστιες πέτρες
«τι στο καλό σκεφτόσουν ρε Μαρία και ανέβηκες εδώ πάνω;»
Τα δικά μου προβλήματα ευτυχώς ξεκίνησαν αργά, αργότερα από κάποιους άλλους.
Δυσκολία στην αναπνοή είχα από τα 4.000μ. περίπου, μόνο όμως όταν ανέβαινα σκαλιά. Για κακή μου τύχη, η διαδρομή σε κάποια σημεία είχε πάρα πολλά και απότομα σκαλιά, τα οποία επιβάρυναν και τα ήδη ταλαιπωρημένα μου γόνατα. Στα 4.500μ. περίπου με έπιασε ένας ελαφρύς πονοκέφαλος ο οποίος με ένα απλό παυσίπονο πέρασε άμεσα και δεν επανεμφανίστηκε. Δυστυχώς όμως η αναπνοή μου από εκείνο το σημείο και μετά χειροτέρεψε. Και δεν ήταν μόνο κατά τη διάρκεια της ορειβασίας που ταλαιπωρήθηκα. Το χειρότερό μου ήταν κατά τη διάρκεια του ύπνου, όπου η αναπνοή μου κοβόταν με το που χαλάρωνα, και ξυπνούσα συνεχώς με ένα αίσθημα ότι θα πνιγώ και θα πεθάνω.
2 βραδιές πριν και μία μετά το Everest base Camp, δεν είχα κλείσει τα μάτια μου, ούτε για μισή ώρα! Όρεξη να φάω δεν είχα, και με την πρώτη μπουκιά ένιωθα χορτασμένη. Δυστυχώς αυτό συνέβαινε και στα 3 γεύματα της ημέρας, με αποτέλεσμα να μην καταναλώνω την απαραίτητη ενέργεια που χρειαζόταν το σώμα μου. Η μύτη μου σταδιακά άρχισε να ματώνει, βάλε και την κούραση του ολοήμερου trekking με έναν 10κιλο σάκο στην πλάτη μου….. είχα φτάσει σε σημείο που σκεφτόμουν σοβαρά να τα παρατήσω!
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά τοπία που αντίκρυσα πάνω στα Ιμαλάϊα
«τελικά, τι σ@*** ήθελες ρε Μαρία και ανέβηκες εδώ πάνω;»
Πόσες φορές τη μέρα, και για πόσες μέρες αυτή η ερώτηση στριφογύριζε στο μυαλό μου, ειλικρινά, δε θυμάμαι!
Την απάντηση την πήρα όμως επίσης πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτού του βασανιστικού ταξιδιού, μέσα από τις εικόνες που αντίκριζαν τα μάτια μου εκεί πάνω, που δεν πάει εύκολα κάποιος…όλα αυτά που έβλεπα και όλα αυτά που ζούσα σε μέρη που πριν από λίγο καιρό απλά χάζευα σε φωτογραφίες άλλων, ήταν πλέον ΔΙΚΑ ΜΟΥ, δικές μου οι εμπειρίες και δικές μου οι φωτογραφίες!
Και το αποκορύφωμα ήταν φυσικά η επίτευξη του στόχου αυτού του tour: όταν αρχίσαμε να περπατάμε πάνω στον υψηλότερο παγετώνα του κόσμου κατά τη διάρκεια χιονόπτωσης και αντικρίσαμε τις κίτρινες σκηνές του κάμπινγκ στους πρόποδες ουσιαστικά της επίσης υψηλότερης κορυφής του κόσμου!!! Αυτή ήταν η καλύτερη αποζημίωση και η μεγαλύτερη επιβράβευση που θα μπορούσαμε να έχουμε για τις τόσες μέρες ταλαιπωρίας!
Το θρυλικό Everest Base Camp
Εάν ήταν το καλύτερό μου ταξίδι; Όχι βέβαια!!!!
Εάν ήταν το πιο δύσκολο; Φυσικά και ήταν!!
Εάν ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω ζήσει στη ζωή μου μέχρι στιγμής; ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ!!
Για πολλά πράγματα μπορεί ένας άνθρωπος να είναι περήφανος στη ζωή του.
Αυτό που κάνει εμένα υπερήφανη περισσότερο από όλα είναι ότι ξεπέρασα όλες τις δυσκολίες και ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό!!! Η περιέργεια μπορεί να σκότωσε τη γάτα τελικά, αλλά όχι εμένα!
Διασχίζοντας τις αμέτρητες κρεμαστές γέφυρες των Ιμαλαϊων
Υ.Γ. περισσότερες πληροφορίες και συμβουλές για το ταξίδι μπορείτε να διαβάσετε εδώ…