Salento
Μετακινήσεις:
Οι μετακινήσεις μέσα στις πόλεις αλλά και μέσα στη χώρα είναι πολύ οικονομικές, μόνο που θέλουν ιδιαίτερη προσοχή. Ο πιο ασφαλής τρόπος μετακίνησης μέσα στις πόλεις είναι το ταξί. Καλύτερα να αποφεύγονται τα δημόσια ΜΜΜ, ειδικά κατά τη διάρκεια της νύχτας, όπου ακόμα και το ταξί θέλει προσοχή από που θα το πάρεις (λεπτομέρειες για θέματα ασφάλειας εδώ).
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο υπάρχει πιάτσα με κίτρινα ταξί και λευκά βανάκια. Το κίτρινο ταξί είναι πιο φθηνό από το λευκό και οι τιμές από αεροδρόμιο προς τις γύρω περιοχές είναι στάνταρ. Σε κατευθύνουν οι υπεύθυνοι του αεροδρομίου, αφού πρώτα ρωτήσουν το όνομα του ξενοδοχείου σου, και εάν επιλέξεις το λευκό βαν πληρώνεις από πριν σε αυτούς δίνοντάς σου ένα voucher, αλλιώς πληρώνεις στον οδηγό του κίτρινου ταξί με την άφιξη στο ξενοδοχείο σου. Οι τιμές για Μπογκοτά από αεροδρόμιο προς κέντρο για διαδρομή μισής ώρας ήταν: 35.000$(κίτρινο)/63.000$ (λευκό). Είναι λογικό πως όταν είσαι το πολύ μέχρι 3 άτομα και αναλόγως τις αποσκευές σε συμφέρει το κίτρινο ταξί, αλλιώς θα πάρεις το λευκό βανάκι που χωράει περισσότερους.
Για την υπόλοιπη χώρα και για τις μεγάλες αποστάσεις ο πιο οικονομικός και ταυτόχρονα ασφαλής τρόπος μετακίνησης είναι το αεροπλάνο. Τρένο δεν υπάρχει, και τα υπεραστικά λεωφορεία εξυπηρετούν περισσότερο για μικρότερες αποστάσεις, καθώς ταξιδεύουν ατελείωτες ώρες. Οι τιμές των εσωτερικών πτήσεων είναι σχετικά φθηνές, και μαζί με την Κολομβιανή Avianca και τη Χιλιανή Latam, εξυπηρετούν και διάφορες άλλες low-cost εταιρίες όπως η VivaColombia, Wingo, κλπ. Εμείς χρησιμοποιήσαμε κυρίως την Avianca στα περισσότερα δρομολόγια. Για τον Αμαζόνιο δεν είχαμε πολλές επιλογές, καθώς εξυπηρετούν μόνο οι 2 μεγάλες εταιρίες από την πρωτεύουσα. Πήγαμε με Avianca, γυρίσαμε με Latam και η τιμή ήταν αρκετά ακριβή. Η επιστροφή μας από την Pereira (Zona Cafetera) προς το νησί San Andrés μέσω Μπογκοτά έγινε με Avianca. Από San Andrés πετάξαμε με τη low-cost Wingo για Καρταχένα και από εκεί για Μπογκοτά ξανά με Avianca. Δεν αναφέρω τιμές, καθώς λόγω Καθολικού Πάσχα ήταν υψηλότερες από άλλες χρονικές περιόδους.
Υπεραστικό λεωφορείο χρησιμοποιήσαμε μία μόνο φορά γιατί θέλαμε να απολαύσουμε την υποτίθεται πιο όμορφη οδική διαδρομή της χώρας, από Μπογκοτά για Armenia (ζώνη του καφέ). Κλείσαμε θέσεις με 12€/άτομο σε λουξ λεωφορείο με wifi και τουαλέτα της εταιρείας Bolivariano (υπάρχουν και άλλες παρόμοιες εταιρίες), και κάθησα παράθυρο για να απολαύσω τη μαγική θέα, καθώς θα διασχίζαμε την εντυπωσιακή οροσειρά των Άνδεων. Που να φανταζόμουν ότι για 274 περίπου χιλιόμετρα θα βρισκόμασταν 8 ώρες μέσα στο λεωφορείο, και θα αναγκαζόμουν να πάρω 3 χάπια και μια τσίχλα κατά της ναυτίας (είχα διαβάσει κάποια αρνητικά σχόλια στο ίντερνετ, αλλά τα θεώρησα υπερβολικά). Η θέα ήταν πραγματικά υπέροχη καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής, και εάν εξαιρέσω τον απαράδεκτο οδηγό που έτρεχε σαν τρελός, η πιο οικονομική λύση του λεωφορείου αντί της πτήσης, ήταν γενικά ασφαλής (καθώς η περιοχή του καφέ είναι μία από τις πιο ασφαλείς της χώρας).
Τοπικά λεωφορεία χρησιμοποιήσαμε για λίγα χιλιόμετρα από Armenia για Salento και μέσα στο νησί San Andrés, για να επισκεφθούμε μία παραλία. Ασφαλή και φθηνά και στις δύο περιπτώσεις.
Valle de Cocora, Quindío
Ντόπιοι και διασκέδαση:
Οι Κολομβιανοί μου άφησαν την εντύπωση ενός πολύ συμπαθητικού λαού. Είναι ανοιχτοί, ευγενικοί, φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν σε οτιδήποτε τους ρωτήσεις (ακόμα και οι αστυνομικοί, τους οποίους συμβουλευτήκαμε μερικές φορές ειδικά στην Μπογκοτά).
Ένα μεγάλο θέμα στη χώρα είναι η γλώσσα. Μιλάνε μόνο Ισπανικά στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας (εκτός από Cartagena και San Andrés όπου μιλάνε και Αγγλικά) ή μόνο όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό. Παρόλ΄αυτά έστω και εάν γνωρίζεις τη γλώσσα σε ένα βασικό ή μέτριο επίπεδο, είναι πολύ μεγάλο πλεονέκτημα, το εκτιμούν και βοηθάνε από μόνοι τους περισσότερο.
Τους αρέσει πολύ η διασκέδαση όπως κι εμάς, και χορεύουν με την πρώτη ευκαιρία, είτε σε μαγαζιά είτε στους δρόμους. Βγαίνουν έξω παρέες και μοιράζονται συνήθως ένα μπουκάλι ποτό όλοι μαζί. Μου έκανε εντύπωση πως ήταν πάντα όλοι περιποιημένοι, και κυρίως οι γυναίκες. Δεν είναι μίζερος λαός, και παρόλο που η χώρα δεν είναι πλούσια, δε συνάντησα ιδιαίτερα αστέγους, ζητιάνους ή ναρκομανείς στα κεντρικά σημεία των πόλεων. Και πάλι όμως υπήρχαν διαφορές αναλόγως το μέρος.
- Στη Μπογκοτά οι άνθρωποι ήταν γενικά φυσιολογικοί, ευγενικοί, χαμογελαστοί, έχουν ήδη επαφή με τον τουρισμό, κυρίως της νοτίου Αμερικής, αλλά χαίρονται ακόμα περισσότερο με τους υπόλοιπους επισκέπτες. Οι μεγάλες ηλικίες περνάνε την ώρα τους στα πάρκα παίζοντας σκάκι και ντόμινο, ενώ οι νέοι διασκεδάζουν όπως ακριβώς και στον υπόλοιπο πλανήτη. Μείναμε μόνο μία μέρα στην πρωτεύουσα, οπότε η εμπειρία μας είναι μικρή σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα.
- Στον Αμαζόνιο οι ντόπιοι που συναντήσαμε, αν και πιο ντροπαλοί και ασυνήθιστοι ακόμα στους τουρίστες, μας χαιρετούσαν πάντα όταν περνούσαν από δίπλα μας. Ακόμα δεν έχουν το σκεπτικό «τουρίστας=μόνο πορτοφόλι» όπως σε άλλα σημεία της χώρας, και σε αντιμετωπίζουν ως τον φιλοξενούμενο του χωριού, χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα. Ελπίζω να παραμείνουν αγνοί και ευγενικοί και στο μέλλον (ομολογώ πως ήταν οι αγαπημένοι μου!). Εκεί λοιπόν που ο κόσμος ήταν πιο απλός, οι επιλογές για φαγητό/διασκέδαση ήταν και πιο περιορισμένες. Έβγαιναν απόγευμα είτε σε μικρά τοπικά μπαράκια/εστιατόρια, είτε στους δρόμους για υπαίθριο φαγητό, είτε στις όχθες του ποταμού για βόλτα. Ήρεμη ζωή όπως σε όλες τις μικρές πόλεις και χωριά.
- Στο Salento (ζώνη του καφέ) οι ντόπιοι ήταν ιδιαιτέρως φιλικοί! Έχουν κυρίως εσωτερικό τουρισμό, αλλά και επισκέπτες από τις υπόλοιπες χώρες της Ν.Αμερικής, καθώς και μεμονωμένους backpackers από όλο τον κόσμο. Εκεί τα βράδια ξεφαντώνουν σε μικρά μπαράκια με λάτιν, ακόμα και ζωντανή μουσική, χορεύοντας και τραγουδώντας μέχρι αργά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παρέα της πρώτης φωτογραφίας: οι κοπέλες αυτές χάρηκαν τόσο πολύ όταν τις τραβούσα βίντεο, που με κάλεσαν στο τραπέζι τους για να με κεράσουν σφηνάκια! Η μία και μοναδική μας βραδιά στο πανέμορφο αυτό χωριό στις πλαγιές των Άνδεων, ήταν και από τις πιο έντονες του ταξιδιού.
- Η Cartagena από την άλλη είναι ήδη τουριστική. Μία πανέμορφη αποικιακή πόλη με πολύχρωμα σπιτάκια, αλλά με ενοχλητικούς πωλητές και ντόπιους που σε βλέπουν μόνο ως $ ντόλαρ. Τα κρουαζιερόπλοια από Miami έχουν ήδη κάνει τη ζημιά. Όσο κουκλίστικη είναι η παλιά πόλη μέσα από τα τείχη, τόσο τουριστική είναι η νοοτροπία όλων. Οι κυρίες με τα πολύχρωμα φορέματα που πουλάνε φρούτα και γλυκά, δε στέκονται για φωτογραφίες εάν δεν πληρωθούν. Εγώ επέλεξα πρώτα να αγοράσω φρούτα ή γλυκά κ μετά, χωρίς έξτρα φυσικά χρέωση, να βγάλω όσες φωτογραφίες ήθελα. Άλλοι πάλι εάν σε βοηθήσουν σε κάτι, ζητάνε χρήματα.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας στο πάρκο Centenario έξω ακριβώς από την παλιά πόλη, ένας νεαρός μας έγινε τσιμπούρι και φυσικά στο τέλος ζήτησε φιλοδώρημα (το οποίο δεν του άρεσε κιόλας). Η αλήθεια είναι ότι μας βοήθησε λίγο, όταν πήγαμε να δούμε τα ελεύθερα ζώα του πάρκου (βραδύπους και μαϊμούδες). Καθώς όπως αυτά ήταν σκόρπια πάνω στα δέντρα, ήταν πιο δύσκολο για εμάς να τα εντοπίσουμε χωρίς τη βοήθεια των ντόπιων, οι οποίοι την αράζουν εκεί όλη μέρα και ξέρουν ακριβώς που θα τα βρουν. Εκτός παλιάς πόλης τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Σε γειτονιές όπως η Getsemani, τα παιδάκια έπαιζαν ξέγνοιαστα στους δρόμους πιάνοντάς μας συζήτηση κάθε φορά που τους βγάζαμε φωτογραφία, οι μεγαλύτεροι περνούσαν την ώρα τους με το ντόμινο και την τράπουλα χωρίς να μας δίνουν ιδιαίτερη σημασία, και η λάτιν μουσική ακούγονταν στους δρόμους από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών σα να βρίσκεσαι σε πάρτυ. Κολομβία χωρίς μουσική δε γίνεται! Τα ίδια και στην υπαίθρια τοπική αγορά Bazurto. Επικίνδυνη για μικροκλεψιές μεν, αυθεντική Cartagena δε. Οι μεμονωμένοι τουρίστες, μετρημένοι στα δάχτυλα, χάζευαν τα τρόφιμα στη χαώδη και βρώμικη αγορά (μαζί κι εμείς φυσικά), με τους ντόπιους είτε να απορούν βλέποντάς μας, είτε να χασκογελάνε ποζάροντας στο φακό με ένα τεράστιο χαμόγελο!! Εκεί οι ρόλοι αντιστρέφονται, δε θα σου ζητήσουν λεφτά για την πόζα. Θες δε θες θα τους βγάλεις φωτογραφία, δε δέχονται όχι! Οι περισσότεροι στην πόλη μιλάνε άπταιστα αγγλικά, καθώς και μια δική τους ισπανική διάλεκτο. Τα ισπανικά της ακτής μας είπαν..εμείς πάντως, βγάλαμε άκρη. Η διασκέδαση στην Καρταχένα ήταν ξέφρενη, με χλιδάτα εστιατόρια, μπαρ, κλαμπ. Όλα εκεί για τους τουρίστες, καθώς εκτός τουριστικής ζώνης δεν είναι και τόσο ασφαλές να βγεις μετά τη δύση του ηλίου.
- Και πάμε στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας, το εξωτικό νησάκι San Andrés, στην μέση της Καραϊβικής θάλασσας. Εκεί έχουμε βγει εκτός χώρας, όχι από θέμα συνόρων, αλλά από θέμα νοοτροπίας. Μακριά από τον πολιτισμό, το ταμπεραμέντο και την ατμόσφαιρα της Κολομβίας. Οι κάτοικοι, μίξη Κολομβιανών, λαών Καραϊβικής με αγγλικές επιρροές, οι οποίοι μιλάνε κυρίως Αγγλικά, Ισπανικά και Κρεολικά, δε θυμίζουν σε τίποτα τους κατοίκους της ενδοχώρας. Με πολλούς μετανάστες από Τζαμάικα και πολλά εσωτερικά προβλήματα, το κύριο μέλημά τους είναι η ανεξαρτητοποίηση από την Κολομβία και η σύσταση αυτόνομου κράτους.
Συναντήσαμε πάρα πολλούς τουρίστες, ήταν άλλωστε το πιο τουριστικό κομμάτι της χώρας που επισκευθήκαμε, καθώς οι παραλίες των δύο γειτονικών νησιών (San Andrés & Prοvidencia) θεωρούνται ως οι καλύτερες της Κολομβίας. Γκρουπ, μεμονωμένοι, backpackers, οικογένειες, πλούσιοι, φτωχοί, Κολομβιανοί αλλά και διάφοροι λαοί της Ν.Αμερικής, όλοι μαζί πάνω σε μια τροπική λωρίδα λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Νικαράγουα.
Σε γενικές γραμμές, το San Andres δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο εκτός από τη θάλασσα. Κάνεις τις διακοπές σου και φεύγεις. Η διασκέδαση των ντόπιων είναι κυρίως υπαίθρια, μουσική στην παραλία, στα παγκάκια, με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, χωρίς όμως μεθυσμένους στους δρόμους. Υπάρχουν άφθονα μπαράκια και εστιατόρια όλων των κατηγοριών, και το street food είναι επίσης διαδεδομένο, όπως άλλωστε και σε όλη την υπόλοιπη χώρα. Δυστυχώς όμως, στο νησί υπάρχει σοβαρό θέμα με τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα.
San Andrés island, Caribbean Sea
Η κουζίνα της χώρας είναι πολύ απλή, έχουν κάποια τοπικά πιάτα αναλόγως την περιοχή, αλλά τα κυρίως πιάτα τους αποτελούνται από κρέας ή ψάρι με συνοδευτικό ρύζι ή πλάτανο (η μεγάλη πράσινη μπανάνα που τρώγεται μόνο μαγειρεμένη). Τα φρούτα είναι πεντανόστιμα και μπορείς να βρεις ποικιλίες που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Ειδικά η περιοχή του Αμαζονίου είναι τόσο πλούσια σε φρούτα, που μέσα σε λίγες ώρες περιήγησης στη ζούγκλα, δοκιμάσαμε και πολλά και εντελώς άγνωστα σε εμάς είδη.
Γιατί λοιπόν να επισκεφθείς την Κολομβία?
Μήπως για την αστείρευτη ποικιλία χλωρίδας? την ομορφιά των πολύχρωμων αποικιακών πόλεων? τις ονειρεμένες ακτές της Καραϊβικής και του Ειρηνικού? τα μοναδικά στον κόσμο τοπία? το ανεξερεύνητο κομμάτι της Αμαζονίας? τις μαγικές βουνοκορφές των Άνδεων? τους φιλικούς κατοίκους και τις φυλές των ιθαγενών?
Ίσως για τη μουσική της ακτής, των Άνδεων ή της σάλσα του Cali? το καρναβάλι της Barranquilla, το τροπικό δάσος του Αμαζονίου ή τη χαμένη αρχαία πόλη της Sierra Nevada? το πολύχρωμο ποτάμι Caño Crystales, τα ηφαίστεια Los Nevados ή την έρημο Guajira?
Ή μήπως για τις παραγκουπόλεις και τα μουσεία του Medellin, το πιο πολύχρωμο χωριό της χώρας Guatapé, και τον μυρωδάτο καφέ της Ζώνης του καφέ? τους ψηλότερους φοίνικες του κόσμου στη Valle de Cocora, τα εθνικά πάρκα Tayrona στην Καραϊβική και Isla Gorgona στον Ειρηνικό ή….;
Για όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα!!! Να προσθέσω και τις απίστευτα οικονομικές τιμές και την έλλειψη-προς το παρόν-του μαζικού τουρισμού….Γιατί λοιπόν να μην πας στην Κολομβία τώρα???